Το νανούρισμα του φυγά και η δημοκρατία μας

Μια κατάμαυρη Uranya ήταν η πρώτη τηλεόραση που έφερε ο πατέρας μου στο σπίτι. Λίγο πριν μας διασκέδαζε με ταινιάκια που γύριζε ο ίδιος και τά πρόβαλε στη γειτονιά. Είχε φτιάξει έναν καναπέ με σανίδια, τον είχε βάψει γαλάζιο και εκεί ήταν η θέση στο πεζοδρόμιο του σπιτιού. Μετά ήρθε το κουτί και τρέχαμε στα παράθυρα της γειτονιάς που μπόρεσαν να το αποκτήσουν πρώτοι. Όλη η πιτσιρικαρία, αρχές δεκαετίας του ᾽70, κολλούσε στα ανοίγματα των σπιτιών για να μαγευτεί από τις ασπρόμαυρες εικόνες, να δει τη Μπονάτσα ή τη Χαβάη 5 μηδέν. Μετά, όταν είχα την τηλεόραση στο δωμάτιο, δίπλα σε έναν καναπέ-κρεβάτι, εκεί που τη μέρα μαζευόμασταν και τη νύχτα κοιμόμασταν, στο πρώην μαγαζί που το είχαμε για σπίτι, εκεί στον κλαρωτό καναπέ που είχε φτιάξει ο Αλή, με νανούριζε ο φυγάς που τον καταδίωκαν για τον φόνο της γυναίκας του και όλο γλύτωνε. Ο θερινός σινεμάς και η τηλεόραση ήταν η μόνη μου νυχτερινή διασκέδαση. Όπως και όλων των συνομηλίκων μου. Μετά ήρθε η Eurovision και οι πλάκες με τους συμμαθητές μου, όταν σχολιάζαμε τις ελληνικές παρουσίες. Τραγούδια, όλοι μαζί: Σωκράτη εσύ σούπερ σταρ! Φωνάζαμε και παίζαμε με τους στίχους των τραγουδιών, επαναλαμβάναμε τις νότες του σολ φα σι του μαθήματος σολφέζ. Τότε, μας καθήλωνε ο Χριστός ξανασταυρώνεται και μας θάμπωναν οι Έμποροι των εθνών.

Τώρα, δυσκολεύομαι να εξηγήσω στη μάνα μου τί, ακριβώς, έχει συμβεί. Ξέρω ότι εκείνη συνεχίζει να μαγεύεται από το κουτί. Πατάει το 1, το 2 και το 3 που εγώ της ρύθμισα στο αποκωδικοποιητή και βλέπει τη μαύρη οθόνη. Και γω προσπαθώ να καταλάβω τί έχει γίνει.

Νιώθω ακόμη σοκαρισμένος από τη βίαιη διακοπή στην επίσημη ενημέρωση των Ελλήνων, και σκέφτομαι ιδιαίτερα όλους αυτούς που είναι ξένοι με την τεχνολογία, που είχαν το τρανζιστοράκι τους στο χωράφι, στο νοσοκομείο ή στο κρεβάτι τους. Μοναδική συντροφιά στα γεροντάκια, ο μόνος τρόπος ενημέρωσης στους αναλφάβητους συμπολίτες μας. Όπως είναι και η μάνα μου. Παιδί της κατοχής.

Ακούω, τώρα τον δήμαρχο της Λήμνου να μιλάει, λίγο πριν τις 4.00 το απόγευμα, της Παρασκευής από την αναμετάδοση στον Ίσκιο του ίσκιου για «έγκλημα που γίνεται στον εθνικό χώρο». Επαναλαμβάνει συνέχεια: «να σταματήσει αυτό το έγκλημα. Δεν μπορούν να στερούν το δικαίωμα επικοινωνίας σε μας που ζούμε στο νησί».

Η απομόνωση μεγαλώνει στις άκρες της χώρας μας. Οι Έλληνες του εξωτερικού είναι και αυτοί απομονωμένοι, ορφανοί από τη φωνή της Ελλάδας.

Άραγε, δεν μπορούσαν να ερευνήσουν τα σκάνδαλα τα οποία καταγγέλει όψιμα η κυβέρνηση διά αντιπροσώπων, και στα οποία ήταν βυθισμένη η ΕΡΤ, χωρίς να γίνει διακοπή των εκπομπών; Δεν μπορούσαν να μειώσουν τα έξοδα χωρίς να καταργήσουν τον οργανισμό της ραδιοτηλεόρασης; Δεν μπορούσαν να εφαρμόσουν το νόμο δίχως αυτή την πραξικοπηματική ενέργεια;

Η αγωνία μεγαλώνει από μια πολιτική που στερεί το δικαίωμα από τους πολίτες  ένα δημόσιο αγαθό. Γιατί η ραδιοτηλεόραση είναι αγαθό, όπως είναι η εκπαίδευση και η υγεία.

Τι σόι δημοκρατία είναι αυτή που αντιμετωπίζει την τηλεόραση και ραδιοφωνία αποκλειστικά με οικονομικούς όρους, ακυρώνοντας αυτό το αγαθό, δηλαδή την υπηρεσία της ενημέρωσης που είναι υποχρεωμένο το κράτος να προσφέρει;