σήμερα, και προσπαθώ να βγάλω τα συμπεράσματά μου. Σίγουρα, το άθλημα έχει απαιτήσεις. Απαιτεί χρόνο και δουλειά. Aλλά σε αμείβει. Εκτός από τη ματαιοδοξία και τον πειρασμό της αυτοπροβολής παρέχει μια καταπληκτική δύναμη επικοινωνίας. Και αυτό δεν μπορεί παρά μόνο ωφέλεια να προσφέρει.
Ο καθένας έχει τους δικούς τους λόγους εάν θα υπογράφει με όνομα και επώνυμο ή όχι. Επέλεξα την ψευδωνυμία διότι μπορεί ο καθένας και διαβάζει ανεπηρέαστος όσα αναρτώ. Είναι αλήθεια ότι ούτε πέντε άνθρωποι δεν γνωρίζουν την ταυτότητα του συγγραφέα πίσω από το προσωπείο. Και δεν με απασχολεί προς το παρόν να μάθουν περισσότεροι ποιος υπογράφει τα κείμενα. Εξάλλου, πιστεύω στην αξιολόγηση του λόγου που δεν φορτίζεται από την αξία ή την απαξία μια υπογραφής.
Από την αρχή αυτοδεσμεύθηκα 1) να μην μεταφέρω ειδήσεις χωρίς πηγή προέλευσης 2) σε κάθε ανάλυση και προσέγγιση να προέχει η κατανόηση του ζητήματος 3) να εκφράζω αυθόρμητα τη σκέψη μου, και εφόσον αυτό δεν γίνεται να μην προδίδω τον προσωπικό τόνο των κειμένων 4) να μην έχω εξάρτηση από πουθενά, παρά μόνο από εμένα και τους επισκέπτες του ιστολογίου 5) να μην κολακεύω κανέναν.
Όσα έγραψα είχαν ως αφετηρία ότι αντιπροσωπεύουν αποκλειστικά εμένα και όχι κάποιους άλλους. Μόνο που αυτά ήθελα να τα μοιραστώ. Σερφάροντας με συνάντησαν πολλοί από τους επισκέπτες μου, και κάτι τους μίλησε από τα γραφόμενά μου. Και οι οποίοι με τίμησαν με τα σχόλιά τους και εκεί αισθάνθηκα με τους περισσότερους συγγενής. Και έγινα πλουσιότερος, και καλύτερος με νέες ιδέες που γνώρισα και με φρέσκα βλέμματα που αντίκρυσα. Τους ευχαριστώ όλους για το ενδιαφέρον τους και την προσοχή τους.
Μετρώ τις αναρτήσεις μου: 170. Σχεδόν, ένα κείμενο ανά διήμερο. Δεν είναι και άσχημα. Είχα συνέπεια. Σχόλια: 330. Και αυτά δεν είναι κακά. Σε τρεις περιπτώσεις όφειλα να αποφασίσω για να επιτρέψω την ανάρτηση σχολίων. Τα θεώρησα υβριστικά προς τρίτους και τα δέσμευσα. Ακριβώς και για αυτό έθεσα σε λειτουργία την έγκριση των σχολίων που γίνονται ώστε να ελέγχονται όσοι πιστεύουν ότι επειδή τους παραχωρείται χώρος έχουν το δικαίωμα να γράφουν ό,τι τους κατέβει, απερίσκεπτα, χωρίς να σκέφονται ότι θίγουν πρόσωπα ή σκορπούν φήμες ασύστατες.
Χάρη στα καταπληκτικά στατιστικά που προσφέρει η πλατφόρμα wordpress βλέπω ότι στην πρώτη θέση των πλέον δημοφιλών επισκέψεων είναι το κείμενο που έγραψα όταν είδα την τελευταία δουλειά του Παπαϊωάνου με τον τίτλο Μοναδική αισθητική εμπειρία στη γενική πρόβα : Ο εξαγιασμός του σώματος στη Μήδεια του Παπαϊωάννου
Ακολουθεί το δημοσίευμα για την Πατεράκη H Eπίδαυρος καλωσόρισε τη Pούλα Πατεράκη στην ενιαία παράσταση του Οιδίποδα και στην τρίτη θέση είναι μια σκέψη που μου γεννήθηκε στην Πομπηία, όταν είδα ένα μωσαϊκό που μου θύμισε το εκπληκτικό ουράνιο κοστούμι της Μήδειας επί πτερύγων δρακόντων . Στην τέταρτη θέση είναι ένα από τα πλέον πρόσφατα κείμενα που γράφτηκαν στο κλίμα των ημερών και εκτινάχθηκε σε μια νύχτα στα ύψη: «Όλες οι νύχτες θα είναι του Αλέξη».
Αναφέρω και την ανάρτηση που είναι στην πέμπτη θέση, αλλά κρατούσε την πρωτοκαθεδρία εδώ και μήνες: Kiss Εϊναι από τα πρώτα κείμενα που πήρα την αφορμή από τον δρόμο μιας αμερικάνικης πόλης και ένα δημόσιο φιλί.
Και τώρα, ένα χρόνο μετά λέω να συνεχίσω με τα εφήμερα. Θα ήθελα πιο σκληρός και αυστηρός με πράγματα που με ενοχλούν και αφορούν τη ζωή, κυρίως, στην Αθήνα, που αγαπώ. Κατά τα άλλα με τον ίδιο τρόπο και ύφος, όπως ένα χρόνο τώρα: χωρίς το κυνηγητό της επικαιρότητας ή του φτηνού και εύκολου εντυπωσιασμού. Με τις ίδιες αρχές, την ίδια συνέπεια στον αναγνώστη μου, και με τις ίδιες προσωπικές μου ανάγκες: να λέω ζεστά τον πόνο μου ή την χαρά μου, υπηρετώντας την ομορφιά, χωρἰς υψηλές, δήθεν, αναλύσεις, δίχως εισαγγελικό ύφος, να μη χαϊδεύω αυτιά (δεν με αφορά το μαζικό ποίμνιο), και κυρίως χωρίς καμιά διάθεση σωτηρίας του άλλου.
Υστερόγραφο: Τέτοια μέρα όταν ήμουν παιδί ξυπνούσα πολύ πρωί, γύρω στις 4.30 για να προλάβω τα πρωινά τραίνα του ηλεκτρικού και τους επιβάτες που αγουροξυπνημένοι θα άκουγαν την φωνούλα μου να τους τα λέει: Καλήν ημέραν άρχοντες… αλλά παρέλειπα το αρχοντικό και τις ευχές του γιατί ήμουν σε βαγόνι. Θυμάμαι τότε, τον φόβο μήπως μας κλέψουν… Αλλά δεν έχασα ποτέ δραχμή.
Είμαι ευτυχισμένος γιατί σήμερα άκουσα τα κάλαντα. Και δύο φορές. Το έχω για καλό. Στη μία δύο αγόρια με παχύ «λ» στην προφορά, ένας πανήψηλος γύρω στα 15 με έναν μικρούλη «ακόλουθο» και στη συνέχεια δύο έφηβες καλλονές από τη Νιγηρία με άπταιστα ελληνικά!
Και του χρόνου να είμαστε καλά.
Ardalion 