Το θράσος των κλεφτών

Σκηνή Α´

Ηλεκτρικός, από Ομόνοια προς Μοναστηράκι. Κόσμος στοιβαγμένος. Αφόρητα! Φτάνουμε σταθμό. Πάμε προς την πόρτα να βγούμε αλλά εκείνη αντιστέκεται και παραμένει κλειστή. Προχωράω για τη διπλανή πόρτα με τη μάζα των επιβατών. Φτάνοντας στην έξοδο η ηλικιωμένη γυναίκα δίπλα μου κραυγάζει: «Πάρε το χέρι από τη τσάντα μου. Εμένα βρήκες να κλέψεις; Τη φτωχειά;» Εκείνος που απευθύνεται μένει βουβός. Όπως και οι επιβάτες. Ήταν όλοι πολύ busy. Πού ν᾽ ασχοληθούν με μία άγνωστη.

Σκηνή Β´

Σήμερα, Σάββατο, 14 Μαρτίου. Σωκράτους, 2.30. Περπατώ κρατώντας δύο τσάντες με ψαρικά. Ευτυχής, γιατί μόλις είχα παραλάβει ένα βιβλίο από Αμερική. Πρός το μέρος μου έρχεται ένας εβδομηντάρης με λευκό μουστάκι, εικόνα ζωγραφιάς από αναγνωστικό δημοτικού. «Νερό, νερό», φωνάζει με σπασμένα ελληνικά ένας μελαψός, που περπατάει πίσω του, και δεν θάταν εικοσιπέντε. Είναι παρέα με έναν ακόμη συνομήλικο. Με μια κίνηση σπεύδει να βοηθήσει τον ανυποψίαστο, καθαρίζοντας τάχα το σακάκι που φορούσε, στο ύψος του ώμου από νερά που έπεσαν από ψηλά ή τις ακαθαρσίες από τα περιστέρια. Εκείνος αμέριμνος στέκεται και δέχεται τη βοήθεια. Στη στιγμή ο κολλητός μου βγάζει ένα παρατεταμένο «εεεεεεεεε….». Τί συνέβαινε μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας; Χωρίς ΚΑΝΕΝΑΝ φόβο, την ώρα που ο ένας «καθάριζε» τον ηλικιωμένο άντρα, ο φίλος του είχε απλώσει το χέρι του, που είχε καλύψει με ένα δελτίο τζόκερ, και το είχε χώσει στην πίσω τσέπη. Στο άκουσμα του «εεε» οι δύο νεαροί έγιναν άφαντοι. 

Η διαφορά των δύο ιστοριών είναι σαφής. Δεν είναι απλώς το γεγονός ή η απάτη. Αλλά το θράσος και η έλλειψη φόβου στη δεύτερη περίπτωση, σε σημείο που δεν υπήρχε συνωστισμός ώστε αθέατοι οι δράστες να κάνουν τη δουλειά τους. Και εννοείται ότι ακόμη και να τα κατάφερναν, εάν δεν τους σταματούσαμε, ανενόχλητοι και ατιμώρητοι θα συνέχιζαν τη δουλειά τους σε άλλους, συμπολίτες μας που επιμένουν να βγαίνουν στην αγορά, να ζουν σαν κανονικοί άνθρωποι.

Περπατήσαμε για λίγο μαζί με τον υπερήλικα προς την Πειραιώς. Του εξηγούσαμε το κόλπο. Εκείνος ήταν σα να μην καταλάβαινε τι είχε συμβεί. Ή σα να μην ήθελε να καταλάβει…