Έχω επέτειο με εμένα. Άκαπνος για δύο χρόνια. Και δεν είναι άσχημα. Και κυρίως, θα έλεγα άντεξα. Γιατί δεν το χρειάστηκα. Να μου λύσει τί; Να καλύψει ποιά ανάγκη; Δεν θέλω να εξαπατώ τον εαυτό μου, γιατί δεν έχω πάψει να πιστεύω ότι το τσιγάρο προσφέρει πράγματα. Αλλά, στη διάρκεια των δύο χρόνων τώρα που τα σκέφτομαι, θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής. Το αναζήτησα. Σα να το επιθυμούσα. Και αυτό ήταν φυσικό. Όταν κατάλαβα γιατί το ήθελα, ηρεμούσα. Το τσιγάρο για έναν καπνιστή είναι κάτι παραπάνω από μία συνήθεια ή μια εξάρτηση: είναι μια προσωπική σχέση. Και η εμπειρία από αυτή τη σχέση δεν διαγράφεται. Ποτέ. Και τότε οφείλεις να συμφιλιωθείς με την ιδέα της μνήμης. Το ζήτημα είναι πώς στοιχειώνει αυτή η μνήμη μέσα στον καθένα. Και τι διαστάσεις αποκτάει. Και τι έρχεται να καλύψει η επιθυμία. Λοιπόν, σε μένα, δεν χρειάστηκε να καλύψει κάτι. Ήμουν καλά και χωρίς τον καπνό. Και αυτό είναι το συμπέρασμα. ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΠΝΙΖΕΙΣ. Φτάνει να ψαχτείς και να πειραματιστείς. Με το σώμα κυρίως. Με ένα ζητούμενο: πώς θα είναι το σώμα σου εάν πάψεις να καπνίζεις. Αυτό σημαίνει πολλά: μυρωδιές, χρώμα δοντιών, πόνοι λαιμού, πόνοι στο στήθος, πίεση αίματος. Και αντοχές! Κάθε είδους και κάθε τύπου.
Δύο χρονιά μετά, τι κέρδισα και τί έχασα, λοιπόν; Μετρώ μόνο κέρδη.
Ardalion 
Ωραίο και θετικό το μήνυμά σου.
Καλή Κυριακή.