Γιατί Amy;

Αναβλήθηκε η σημερινή συναυλία της ξεχωριστής Amy Winehouse στην Αθήνα. Ο λόγος είναι η αδυναμία της να σταθεί στη σκηνή. Η Amy είναι άρρωστη.

Η εικόνα ευνοεί τη δημοσιότητα του γεγονότος, πουλάει την είδηση, ανοίγει συζητήσεις, κάνει τα ποντίκια να κλικάρουν ξανά και ξανά. Ποιό όμως είναι το στοιχείο που κάνει μια είδηση να φαίνεται ότι είναι πράγματι φρέσκια; Η εικόνα της Amy στη Σερβία κάνει το νέο να φαίνεται πραγματικά ως μία είδηση που μας αφορά.

Ετσι, ξεκινούσα, 21 Ιουνίου ένα κομμάτι για την Amy, αφού είχα δει τις εικόνες από τη συναυλία στη Σερβία, και είχα διαβάσει δεκάδες κείμενα που την χλεύαζαν και την πόμπευαν με τίτλους, όπως «τύφλα» η Έιμι ή «λιώμα» στη συναυλία στη Σερβία. Κτλ κτλ. Αλλά άφησα το κείμενο. Ένιωσα μια ματαιότητα. Αλλά θέλω να βάλω μερικές λέξεις. Και να πω τη σκέψη μου. Ίσως, γιατί θα γιόρταζε τα γενέθλιά της. Τη μέρα της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού. 14 Σεπτεμβρίου.

Βλέποντας το βίντεο τα έβαλα με εκείνους τους διοργανωτές που την έκαναν λεία, ενώ γνώριζαν πως η δύσμοιρη Amy δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της συναυλίας. Από την άλλη πλευρά είχα συγκλονιστεί με την απίστευτη σκληρότητα του κοινού. Που την έκραζε και την σφύριζε. Για την αδυναμία της να τραγουδήσει και να ολοκληρώσει το πρόγραμμά της. Να μπορέσει να παρασύρει το νου και να περάσει τους ακροατές της σε έναν άλλο κόσμο. Η φωνή της δεν έβγαινε. Τα μάτια της δεν μπορούσαν να εστιάσουν. Τα χέρια και όλο της το σώμα δεν υπάκουαν σε καμιά λογική σκηνικής παρουσίας. Και τί σημαίνει σκηνική παρουσία; Το αυτονόητο: επικοινωνία με τον άλλο. Που είναι εκεί. Σε εμπιστεύεται. Και αφήνεται σα βρέφος στην αγκαλιά σου. Κι εσύ το διαψεύδεις. Όχι γιατί δεν το αγαπάς. Δεν μπορείς να δείξεις την αγάπη σου γιατί είσαι πληγωμένη. Έβαλα τα κλάμματα, βλέποντας έναν άνθρωπο να μην έχει έλεγχο των εκφραστικών του μέσων. Ή έτσι να δείχνει. Το τελευταίο show της 27χρονης μοναδικής performer σα να ήταν η ύστατη κραυγή ενός ανθρώπου: Έχω ανάγκη φροντίδας. Δεν είμαι μόνο καταναλώσιμο προϊόν. Η αίσθηση που μου δίνει η Amy είναι πως ένιωθε έναν βαρύ χειμώνα μέσα της. Η τελευταία εμφάνιση της Amy Winehouse ήταν ένας σκηνικός λυγμός. Κι ήθελα τόσο πολύ να τη δω στην Αθήνα…

Στην εξόδιο τελετή της σε ένα ταπεινό κοιμητήριο κάπου στο βόρειο Λονδίνο, η Amy δεν έγινε θέαμα. Διαβάζω πως ο τόπος ήταν ένα καλά κρυμμένο μυστικό. Οι δικοί της κράτησαν μακριά τα φώτα των κανιβαλιστικών media. Όλα έγιναν σεμνά και ταπεινά.

Τώρα που την ακούω ξανά εδώ σε αυτό το βίντεο, στο Body and Soul βουρκώνω και πάλι. Για την αντικειμενική της φωνή με τη βαθιά ρίζα στο μέλλον.