Και αυτός είναι ο Λυκούργος Αγγελόπουλος. Που έφυγε από τον κόσμο τούτο την περασμένη Κυριακή για να συναντήσει στα ουράνια τον Σίμωνα, τη Δόμνα και άλλα αγαπημένα πρόσωπα.
Η σύναξη που συγκροτήθηκε στην Αγία Ειρήνη βουρκωμένη κήδευσε τον δάσκαλο του γένους, αφού αφιέρωσε τη ζωή του στην ιερουργία της μουσικής. Όσο υπήρχε ο Λυκούργος έψαλλε τη δόξα του Θεού, ήτανε επικεφαλής στις περιφορές του Επιταφίου στα σοκάκια και τις λεωφόρους του ιστορικού κέντρου, έψαλλε μοναδικά κάθε Μεγάλη Τρίτη το τροπάριο της Κασσιανής. Και ο κόσμος έρρεε εκεί, στην Αγία Ειρήνη. Για να ακούσει και να λειτουργηθεί. Για να απολαύσει και να κατηχηθεί. Για να σηκώσει τα μάτια ψηλά στον θόλο και να προσευχηθεί. Και ο Λυκούργος αρχιτεκτονούσε αυτή την απίστευτη μουσική πανδαισία όπου ήταν περιττός κάθε ψίθυρος, και δεν είχες μυαλό για άλλες σκέψεις. Ο πρωτοψάλτης της Αγίας Ειρήνης επιβαλλόταν με το κύρος του, δίδασκε με το ήθος του σε αργά μέλη, σε σπάνιες συνθέσεις που ανεκάλυπτε και ήθελε να τις μοιραστεί με τον λαό του Θεού. Και έτσι γινόταν ο ξεναγός σου στο υπέροχο ταξίδι της μουσικής, διαγράφοντας παραμορφώσεις και επιδείξεις, που σε γύριζε με την απλότητα και την ουσία του στη ζώσα πηγή, σε μια αίσθηση αρχαίου κάλλους.
Στην εξόδιο ακολουθία παρών ήταν ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος, ο μητροπολίτης Ηλείας, ο σεβασμιώτατος Περγάμου, πλήθος ιερέων και κυρίως μια λαοθάλασσα που ήρθε να τον χαιρετήσει. Ο κόσμος που συγκεντρώθηκε σήμερα το πρωί στην Αγία Ειρήνη, ήταν πολύ νέα παιδιά, άνθρωποι που διέκρινες ότι οφείλουν ευγνωμοσύνη σε αυτόν τον χαριτωμένο άνθρωπο που αναχώρησε για τα ουράνια.
Στη συνέχεια στο νεκροταφείο Ζωγράφου τη θρηνητική αποχαιρετηστήρια πομπή οδηγούσαν οι μαθητές του Λυκούργου με ύμνους που ταίριαζαν στην περίσταση. Το βουβό πλήθος συνόδευσε τον δάσκαλο μέχρι το μνήμα. Στο τέλος της τελετής το Χριστός ανέστη ακούστηκε στα ελληνικά, στα ρουμανικά, στα αραβικά (με σπαραγμό) και στα ρωσικά. Στο τέλος, είχε μείνει αποσβολωμένη η ομάδα των μαθητών από Ρουμανία να αντικρίζει το μνήμα σα να μη θέλει να πιστέψει αυτό που έβλεπε.
Μαζί με τη Δόμνα Σαμίου που αγωνίστηκε για τη διάδοση του δημοτικού τραγουδιού, ο Λυκούργος Αγγελόπουλος έδωσε με όλες του τις δυνάμεις για την καταξίωση της βυζαντινής μουσικής στη συνείδηση των νεοελλήνων από πολλές και διαφορετικές θέσεις, σε επιτροπές του υπουργείου Παιδείας, σε ωδεία, σε αναλόγια εκκλησιών, σε συναυλίες, σε εμπνευσμένα μαθήματα. Χωρίς την υπεροψία του ειδικού αγκάλιασε ως εξαίρετος παιδαγωγός τις ανησυχίες των νέων, μεταφέροντας πέρα από τη γνώση ένα ήθος και μια μοναδική ευγένεια. Η ανθρωπιά, η κληρονομιά και το δίδαγμά του θα μείνει εις τον αιώνα. Ο Θεός ας τον αναπαύσει.
Ardalion 