Rethink Athens

Να ξανασκεφτούμε την Αθήνα μας προτρέπει το Ίδρυμα Ωνάση με την παρέμβασή του στο κέντρο με βασικό άξονα την οδό Πανεπιστημίου. Τρεις είναι οι στόχοι του έργου:

• Το κέντρο της πόλης να είναι τόπος προορισμού για τον πολίτη και όχι χώρος διέλευσης αυτοκινήτων
• Η λειτουργική, αισθητική και περιβαλλοντική αναβάθμιση του κέντρου
• Η ενίσχυση των εμπορικών, διοικητικών και οικονομικών λειτουργιών της πόλης

Ουσιαστικά μιλάμε για έναν αρχιτεκτονικό διαγωνισμό που θα είναι ευρωπαϊκός. Στην προετοιμασία συμμετέχουν αρμόδια υπουργεία (Περιβάλλοντος, Μεταφορών), ο Δήμος της Αθήνας και άλλοι φορείς.

Στόχος είναι η Πανεπιστημίου να γίνει φιλική στον πεζό και στον ποδηλάτη, ενώ το τραμ θα διέρχεται από εκεί ως μέσο μαζικής μεταφοράς, προεκτείνοντας τη γραμμή από το Σύνταγμα έως τα Πατήσια (δεν βρήκα να διευκρινίζεται πού ακριβώς θα τελειώνει). Έτσι, η Πανεπιστημίου θα ενώσει τα μεγάλα μουσεία ενώ η Ακαδημίας αλλάζει κατεύθυνση ως πύλη καθόδου των αυτοκινήτων που κατεβαίνουν από τη Βασ. Σοφίας. Διατηρείται η Σταδίου ως άνοδος, ενώ η Αγίου Κωνσταντίνου άνοδος, ώστε να διοχετεύονται τα αυτοκίνητα προς την Γ´ Σεπτεμβρίου. Όλα αυτά σημαίνουν και ένα νέο σχεδιασμό του δικτύου συγκοινωνιών στο κέντρο.

Η πρωτοτυπία στη διαδικασία του διαγωνισμού είναι ότι δίνεται η ευκαιρία για μια δημόσια συζήτηση στο ευρύ κοινό μέσα από τον ιστότοπο που έχει δημιουργηθεί ειδικά και μέσω των κοινωνικών δικτύων.

Μέσα από τον ιστότοπο θα γίνονται και οι εγγραφές των ενδιαφερομένων που θα θέτουν υποψηφιότητα. Νά, πώς περιγράφεται σύντομα το έργο:

Ο αρχιτεκτονικός διαγωνισμός θέτει το θέμα της ποιότητας ζωής στην καθημερινότητά μας και μέσα από αυτόν θα προκληθεί ενδιαφέρον, ώστε να καλλιεργηθεί δημόσια συζήτηση για τις νέες συνθήκες που θα αναζωογονήσουν με ελκυστικό και βιώσιμο τρόπο το Κέντρο της Αθήνας. Είναι ο καταλύτης που θα προκαλέσει τοποθετήσεις για όλα τα ζητήματα και δημιουργική ζύμωση απόψεων των πολιτών, των εμπλεκόμενων ειδικών, αρχιτεκτόνων, καλλιτεχνών, πνευματικών ανθρώπων, οικονομολόγων και άλλων, για νέες αναζητήσεις πάνω στον παλιό καμβά της πόλης. Στόχος της μελέτης που θα προκριθεί είναι οι ουσιαστικές αλλαγές στην εικόνα, τη δομή και τη λειτουργία του κέντρου, επιλύοντας τα θέματα που αφορούν στην καθημερινότητα και αναβαθμίζοντας την πόλη ώστε να γίνει φιλική, ελκυστική για να ανταγωνιστεί τις Ευρωπαϊκές Μητροπόλεις. Η ασφάλεια, η ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, η εγκατάσταση και επιστροφή της κατοικίας, η ανάδειξη του πολιτιστικού μας πλούτου και η πνοή ποιότητας και ζωής σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας, θα αποτελούν βάση της μελέτης. Η Αθήνα θα μεταμορφωθεί σε ζωντανή πόλη όλο το 24ωρο.

Όλα αυτά που σημειώνονται, τα τόσο όμορφα διατυπωμένα, δεν είναι απλώς θέμα πολεοδομικού σχεδιασμού και αισθητικών παρεμβάσεων αλλά είναι ζητήματα μιας συνολικότερης πολιτικής που θα βάζει τον κάτοικο, τον εργαζόμενο και τον επισκέπτη της πόλης ως προτεραιότητα και δεν θα θέλει να μακιγιάρει τα κακώς κείμενα και την εξαθλίωση που γνωρίζουμε από πρώτο χέρι όσοι κινούμαστε στους κεντρικούς δρόμους.

Αναμφίβολα, είναι αξιέπαινη η πρωτοβουλία και μια ελπίδα η αναγγελία (κι ας είναι παραμονές εκλογών) για έναν διαγωνισμό που θα έχει στο επίκεντρο ένα νέο πρόσωπο της καρδιάς της Ελλάδας, την Αθήνα. Η Αθήνα, σήμερα μοιάζει γερασμένη και κυρίως ντροπιασμένη από την κακοποίηση που έχει υποστεί. Ακόμα και σήμερα με δυσκολία μπορείς να περπατήσεις το κέντρο με έναν φιλοξενούμενο ή με ένα μικρό παιδί και να είσαι περήφανος με τις εικόνες που αντικρύζεις. Οι ίδιοι οι κάτοικοι που απέμειναν μοιάζουν σαν ακρίτες που φυλάνε ένα κάστρο και δεν το εγκαταλείπουν.

Διαγωνισμούς έχουμε δει ξανά στο παρελθόν. Η πλατεία Ομονοίας είναι η μεγάλη χαμένη από τον τελευταίο διαγωνισμό που έγινε για την ανάπλασή της δεν ολοκληρώθηκε ποτέ ως προς την υλοποίηση.

Εύχομαι όσα καλά σχεδιαστούν να γίνουν και το ζόμπι να γίνει μια πανέμορφη κόρη. Βέβαια, κάθε εγχείριση έχει ένα ποσοστό αποτυχίας. Μία πλαστική προσώπου μπορεί να έχει ολέθρια αποτελέσματα αντί της αισθητικής αναβάθμισης.

Τί ωραία που δείχνουν όλα στο βίντεο με την αναγγελία! Και είμαι βέβαιος πόσο ωραία θα είναι όλα στα σχέδια που θα προκριθούν. Άλλο όμως τα σχέδια και άλλο η υλοποίησή τους.  Μακάρι να γίνει κάτι καλό.

Iστότοπος: http://www.rethinkathens.org/

Και η ψυχή γλυκαίνεται… Στην Αγία Ειρήνη με τον Λυκούργο Αγγελόπουλο

Στην οδό Αιόλου. Ο ναός αυτός είναι μια κιβωτός στην πόλη. Είναι η πρώτη μητρόπολη της Αθήνας μετά την απελευθέρωση, που χρησιμοποιήθηκε από το παλάτι και τον βασιλιά Όθωνα. Στον χώρο της παλαιάς μεσαιωνικής εκκλησίας σχεδιάστηκε ένας νέος ναός συνδυάζοντας αρχιτεκτονικά στοιχεία της Αναγέννησης με βυζαντινές επιρροές από τον Λύσανδρο Καυταντζόγλου και εγκαινιάστηκε το 1850. Αυτά αφορούν την ιστορία. Δεν ξέρω τί θα συνέβαινε σήμερα, εκεί, εάν δεν υπήρχε ο Λυκούργος Αγγελόπουλος και ο πατέρας Θωμάς.

Και πρώτα, ο Λυκούργος Αγγελόπουλος. Βρίσκεται πολλά χρόνια στον δεξιό χορό. Άρχων πρωτοψάλτης της Μεγάλης Εκκλησίας τιμάει τη βυζαντινή και μεταβυζαντινή μουσική παράδοση με ένα ήθος αξεπέραστο. Και τον τιμούν οι πάμπολλοι μαθητές του που ψάλλουν στην Ελλάδα και στη διασπορά και καμαρώνουν για τον δάσκαλο. Ο Λυκούργος είναι δάσκαλος που ξέρει να δίνει τα μυστικά της μουσικής από παλιά σκονισμένα χειρόγραφα μεγάλων μαϊστόρων. Κάθε Κυριακή νέοι ψαλτάδες τον έχουν κορυφαίο άρχοντα στην Αγία Ειρήνη να τους οδηγεί σε άγνωστους μυστικούς δρόμους, σε αργόσυρτα και γοργά μέλη, σε ιλαρούς και χαροποιούς σκοπούς δοξολογίας του σύμπαντος κόσμου. Και η ψυχή γλυκαίνεται όταν ο Αγγελόπουλος διδάσκει Κουκουζέλη. Ο Αγγελόπουλος σήμερα είναι το κατ᾽ εξοχήν πρότυπο ψάλτη που ψάλλει με αντικειμενικότητα.

Ο πατέρας Θωμάς είναι το δεύτερο πρόσωπο που καθορίζει τη φυσιογνωμία της ενορίας της Αγίας Ειρήνης. Με τη βαθειά φωνή μιλάει στην καρδιά τής σύναξης χωρίς υπερβολές στη λατρευτική τάξη και κυρίως, όταν κηρύττει, χωρίς να κολακεύει τους πιστούς, χωρίς να θρέφει την οργή ή τις ενοχές με το πρόσχημα του Θεού. Είναι απλός και αυτό περνάει άμεσα. Συγκρατώ τον λόγο του στους πρώτους Χαιρετισμούς. Πώς απογείωσε τους παρευρισκόμενους μιλώντας για τη φιλανθρωπία με σύγχρονους όρους.

Με δυο λόγια: η Αγία Ειρήνη είναι ένας εξαιρετικός προορισμός για παραμυθία και ψυχική τροφοδότηση τώρα που ξεκίνησε η Σαρακοστή. Οι πύλες της είναι ανοιχτές. Άσε τις προκαταλήψεις σου, άναψε ένα κεράκι, σκέψου έναν καλό λόγο και κάνε αυτόν τον λόγο ευχή…

Shame

Ο λόγος για την ταινία του Steve McQueen με τον τίτλο Shame. O κεντρικός ήρωας (Michael Fassbender) έχει κάθε λόγο να δεχτεί τη μομφή: ο Μπράντον είναι εθισμένος στο σεξ, όπως είναι κανείς εθισμένος να πίνει νερό. Σα να μην έχει τίποτα άλλο στο νου του, παρά μόνο την ικανοποίησή του με όποια του προκύψει. Τυχαία ή σχεδόν τυχαία.  Επιλέγοντας ένα θηλυκό ή επιλεγόμενος. Σα ζώο που υπακούει τυφλά στις ορμές του. Χωρίς σκέψη και λογική. Υπακούει, είναι στον ζυγό της ανάγκης. Δεν ξεφεύγει, ακόμη και όταν του προσφέρεται η ευκαιρία να κάνει υπέρβαση. Με μεγάλη ευκολία μπορεί να του αποδώσει κάποιος το ταμπελάκι του «μη νορμάλ», θέλοντας να δηλώσει εκείνον που δεν μπορεί να συνάψει σταθερές σχέσεις και περιφέρει το σώμα του χωρίς σκοπό. Τον παρακολουθούμε να ζει σε μια Νέα Υόρκη που δεν ωραιοποιείται αλλά παραμένει σκοτεινή και μυστηριώδης. Οικεία και τρομακτική. Θα μπορούσε να είναι κάθε μεγαλούπολη σύγχρονη. Στο νου μου έρχεται η πόλη, όπως την είδε ο Δημήτρης Παπαϊωάννου στο Μέσα. Και πάλι ένας οργανισμός σε κρίση. Και το σώμα της πόλης μπορεί να εξαγιαστεί ή να πληγώνεται από τη χρήση του. Και κάθε τραύμα του να δείχνει ένα βαθύτερο αίτημα που ξεπερνάει τις βιολογικές λειτουργίες ή μια απλοϊκή ηδονιστική δικαίωση.

Δεν μαθαίνουμε ποτέ τί δουλειά ακριβώς κάνει ο Μπράντον. Εργάζεται σε μια μεγάλη εταιρεία. Θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε επιχείρηση στον όροφο ενός ουρανοξύστη. Ωστόσο, η λεπτομέρεια που ενδιαφέρει είναι ότι είναι «φίλος» με το αφεντικό του, που είναι παντρεμένος.

Ώσπου, εμφανίζεται η αδελφή του Σίσσυ  Carey Mulligan) για να φωτιστεί η προσωπικότητα του Μπράντον. Η άποψή του για τον έρωτα και το σεξ και η μάλλον ενοχική του διάθεση θα διατυπωθούν στην απρόσμενη για αυτόν συμπεριφορά της Σίσσυς. Σημειώνω από το έργο την καθηλωτική ερμηνεία της Carey Mulligan όταν τραγουδάει δίνοντας ένα άλλο νόημα της Νέας Υόρκης πέρα από όσα είχα αισθανθεί σε ερμηνείες όπως των Σινάτρα ή της Μινέλι. Προσέξτε πώς αρθρώνει κάθε συλλαβή, κάθε λέξη, πώς μοιράζεται με έναν άλλο τρόπο το κλασικό άσμα.

Η ταυτότητα του ήρωα είναι στο επίκεντρο της ταινίας. Τί συμβαίνει με αυτόν τον τύπο που μπορεί να τρομάξει τον θεατή γιατί είναι τόσο πολύ αληθινός; Τί είναι αυτό που μας δείχνει η ταινία και τί εκείνο που μας κρύβει; Τί ανακαλύπτουμε στην αγωνία του Μπρένταν να κάνει διαρκώς σεξ σε ξενοδοχεία, σε γκέυ μπαρ ή στον δρόμο; Ποιός είναι τελικά ο ήρωας που μέσα από την επιβητορική του πρακτική αναδύεται μια εκλεπτυσμένη θηλυκότητα;

Ένας ανήλικος που δεν θέλει να ωριμάσει;

Ένας νέος τύπου ανθρώπου, ο εθισμένος στην κατανάλωση των προϊόντων της σύγχρονης κουλτούρας του πορνό, όπως μάλιστα διαδίδεται από το διαδίκτυο;

Ένας ομοφυλόφιλος που δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με τις πραγματικές ερωτικές του επιθυμίες που απωθεί με τη σεξουαλική υπερκατανάλωση;

Ή ένας που καταπιέζει τον έρωτά του για την αδελφή του;

Η απάντηση είναι προσωπική για τον κάθε έναν που είδε την ταινία. Εγώ δεν πέρασα σε αυτή τη διαδικασία. Αιχμαλωτίστηκα από την πρώτη έως και την τελευταία σκηνή. Αφέθηκα σε όλα τα πλάνα που εικονογράφησαν την πραγματική ηρωίδα της ταινίας: την πόλη της Νέας Υόρκης με τον ορίζοντά της, εκεί στην προκυμαία, να μένει ανοιχτός για την απόδραση και το όνειρο από μια αφόρητη μοναξιά.

Συμμαχία για τη φύση: 77 καλλιτέχνες τραγουδούν Ερωτόκριτο

Μια προσπάθεια αφύπνισης και δράσης για το περιβάλλον είναι ένα καλοδεχούμενο τραγούδι που ερμηνεύουν 77 καλλιτέχνες σε δρόμους της Αθήνας, των προαστίων, σε γνωστά και λιγότερο γνωστά σημεία της πόλης και του ελάχιστου φυσικού τοπίου που την περιβάλλει.

Ποιό είναι το σκεπτικό της συγκεκριμένης παραγωγής; Ας δούμε τι λένε οι δημιουργοί της πρωτοβουλίας που ονομάζεται Παίζουμε Οικολογικά:

Υπάρχει μία σύνδεση μεταξύ φύσης και μουσικής : η φύση, όταν δεν την κακοποιούμε, μας προσφέρει τα αγαθά της, φροντίζοντας το σώμα μας, ενώ η μουσική ουσιαστικά «φροντίζει» την ψυχή μας!

Ένα από τα βασικά μας προβλήματα είναι η … αδύνατη μνήμη μας! Τις περισσότερες φορές ξεχνάμε ή «θέλουμε» να ξεχνάμε – προκειμένου να μην «δυσκολέψουμε» την καθημερινότητά μας – τις προσωπικές ευθύνες μας απέναντι στη φύση, στο περιβάλλον, σε επίπεδο πρακτικά εφαρμόσιμων δραστηριοτήτων αλλά και εναλλακτικών αντιλήψεων – στάσεων και συμπεριφορών για τον κοινωνικό και πολιτισμικό περίγυρό μας.

Η ιδέα λοιπόν, είναι να εκμεταλλευτούμε τη δύναμη της μουσικής ακριβώς σ’ αυτό το σημείο : στην ενίσχυση της μνήμης μας, δηλαδή με απλά λόγια, στην υπενθύμιση των ευθυνών μας.

Υποδεχόμαστε με χαρά την προσπάθεια. Τη χρειαζόμαστε.

Καλή συνέχεια! Με νέες δράσεις, πρωτότυπες.