Η τιμιώτατη κραυγή

Ήχησε σήμερα. Και βούιξε συγκλονιστικά το ιστορικό κέντρο της πόλης. Εκατοντάδες μέλη του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων πιασμένοι από τους ώμους έδειξαν τα πρόσωπά τους και βροντοφώναξαν πως σήμερα όσοι ήταν εκεί, παρόντες, είναι εντάξει. Διέκρινες πάρα πολύ νέους ανθρώπους αλλά και μεσήλικες. Έλληνες και αλλοδαπούς. Σε αυτό το μοναδικό προσκλητήριο ζωής συμμετείχαν οι εργαζόμενοι στο ΚΕΘΕΑ, αλλά και άνθρωποι του κοντινού περιβάλλοντος των θεραπευομένων. Γιατί εδώ, σε αυτή τη μέθοδο συμμετέχουν όλοι. Ο θεραπευόμενος δεν είναι μόνος. Από κοντά η οικογένεια και όσοι συνδέονται άμεσα μαζί του. Όλοι συναποτελούν μέλος της κοινότητας που στοχεύει στην απεξάρτηση από κάθε ουσία. Χωρίς υποκάστατα και χημικά φάρμακα. Δωρεάν για όποιον είναι έτοιμος να κάνει μια νέα αρχή στη ζωή του.

Ο καθένας βροντοφώναξε με τον δικό του τρόπο. Άλλος υψώνοντας το κεφάλι στον ουρανό. Άλλος χτυπώντας δυνατά το στήθος του. Άλλος ξεχωρίζοντας από την αλυσίδα πηδούσε ψηλά. Άλλος χτυπούσε τα πόδια με δύναμη στη γη. Ο κάθε ένας και η κάθε μία είχε τον τρόπο του να κραυγάσει.  Να φωνάξει δυνατά το όνομά του. Να αισθανθεί ότι υπάρχει. Και πως είναι αποδεκτός. Και είναι εντάξει. Δηλαδή καθαρός από ουσίες. Σήμερα. Την ίδια στιγμή οι υπόλοιποι τον κοιτούσαν στα μάτια και επανελάμβαναν το όνομά του.

Ο ήχος άλλοτε έμοιαζε με γόο. Άλλοτε με ιαχή νίκης. Κάθε φορά, όμως, ξέσχιζε τα σωθικά σου!

Οι παρευρισκόμενοι είχαν βουρκώσει από την παρουσία των παιδιών. Τώρα, βλέπω και τον παρουσιαστή στη ΝΕΤ. Είναι δακρυσμένος. Αισθανόμουν ότι είμαι μάρτυρας σε έναν εξαιρετικά τίμιο αγώνα για απελευθέρωση από την καταδυνάστευση των ουσιών. Με αντίπαλο τον ίδιο τον εαυτό. Βλέποντας καθημερινά την οδύνη, τον τρόμο και τον πανικό όσων είναι στο δρόμο για τη δόση τους , αυτά τα παιδιά φέρνουν το μήνυμα ότι η ελπίδα υπάρχει. Κανείς δεν είναι καταδικασμένος να πεθάνει. Ο θάνατος και η ζωή είναι υπόθεση που ξεκινά από το εγώ του παρόντος. Και σε αυτή την προσπάθεια χρειάζεται ευαισθησία.

Τί μπορεί να σημαίνει η λογική της εργασιακής εφεδρείας για τις θεραπευτικές κοινότητες;  Τη στιγμή μάλιστα που νομιμοποιείται η χρήση και προωθείται η χορήγηση υποκαταστάτων στα νοσοκομεία; Οι άνθρωποι που ζουν και εργάζονται εκεί ανησυχούν. Οφείλουμε να τους ακούσουμε. Για να καταλάβουμε.

Διαβάζω σήμερα στο Δελτίο Τύπου:

Να δοθεί στο ΚΕΘΕΑ η εγκεκριμένη για το έτος επιχορήγηση, ώστε να μην τιναχτεί στον αέρα η θεραπεία χιλιάδων ανθρώπων που, μαζί με τις οικογένειές τους, συμμετέχουν στα «στεγνά» προγράμματα του ΚΕΘΕΑ και παλεύουν για την απεξάρτηση από κάθε ουσία. Η στέρηση του δικαιώματος για θεραπεία και η παραμονή στη χρήση αυξάνει μακροπρόθεσμα τις δαπάνες για τη δημόσια υγεία, τη δίωξη και την απονομή της ποινικής δικαιοσύνης. Μέχρι σήμερα το Υπουργείο Υγείας δεν έχει δώσει επίσημη απάντηση στο ΚΕΘΕΑ για το ποσό της επιχορήγησης του 2011 με αποτέλεσμα ο οργανισμός  να κινδυνεύει να μη μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του. Τα 11.270.000 ευρώ, που έχει λάβει μέχρι σήμερα το ΚΕΘΕΑ, αντιστοιχούν στο 49% της εγκεκριμένης επιχορήγησης, η οποία ανέρχεται σε 23.000.000 ευρώ. Με το ποσό αυτό και την αυτοχρηματοδότησή του, το ΚΕΘΕΑ προσπαθεί να ανταποκριθεί σε δαπάνες 25.000.000 ευρώ για το 2011. Οι δαπάνες αυτές είναι ήδη μειωμένες κατά 17,4% σε σχέση με το 2009, ενώ το ΚΕΘΕΑ συνεχίζει να αναπτύσσει μονάδες σε διάφορες πόλεις και στα σωφρονιστικά καταστήματα.

Να μη μειωθούν οι εργαζόμενοι στο ΚΕΘΕΑ με την εφαρμογή της εργασιακής εφεδρείας. Κάθε μείωση θα οδηγήσει  σε κλείσιμο μονάδων, τη στιγμή που η οικονομική κρίση αυξάνει τη χρήση ουσιών και τις ανάγκες για πρόληψη, θεραπεία και επανένταξη. Το ΚΕΘΕΑ  λειτουργεί με έλλειψη προσωπικού, καθώς δεν έχει λάβει έγκριση νέων προσλήψεων από το 2006, παρά το γεγονός ότι στο ίδιο διάστημα, ανταποκρινόμενο στις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας, έχει δημιουργήσει νέα προγράμματα σε διάφορες περιοχές (Χανιά, Ιωάννινα, Λέσβος, Καλαμάτα, Κομοτηνή) και σε διαφορετικά σωφρονιστικά καταστήματα (Κορυδαλλός, Ελεώνας Θηβών, Διαβατά κ.λπ.). Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ για τη λειτουργία του πανελλαδικού δικτύου υπηρεσιών του  ΚΕΘΕΑ απαιτούνται 890 άτομα,  ο οργανισμός λειτουργεί αυτή τη στιγμή μόλις με 559. Με αυτή τη δύναμη ανθρώπινου δυναμικού ο οργανισμός λειτουργεί 100 μονάδες σε 23 πόλεις και 15 σωφρονιστικά καταστήματα, εξυπηρετώντας ετησίως 15.000 άτομα, χωρίς να συνυπολογίζεται στον αριθμό αυτό  ο σημαντικός ετήσιος αριθμός ατόμων που συμμετέχουν στα προγράμματα πρόληψης και εκπαίδευσης επαγγελματιών του ΚΕΘΕΑ. Άλλωστε, μέσα στο 2011 μέχρι σήμερα έχουν αποχωρήσει 17 μέλη προσωπικού, δημιουργώντας δυσαναπλήρωτα κενά.

Να μη συγχωνευθεί το ΚΕΘΕΑ με τον  ΟΚΑΝΑ, δημιουργώντας  έναν υδροκέφαλο γραφειοκρατικό οργανισμό με ελλείμματα, που θα οδηγήσει στη μείωση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών, επιβαρύνοντας τελικά περισσότερο το κράτος. Τυχόν συγχώνευση θα πλήξει την αυτοδιοίκηση του ΚΕΘΕΑ και κατά συνέπεια την αποτελεσματικότητά του, δημιουργώντας ασάφεια και σύγχυση,  και θα μετατρέψει ένα ζωντανό και υγιή οργανισμό σε ένα δυσκίνητο φορέα, αποκομμένο από τις ανάγκες αλλά και την υποστήριξη της ελληνικής  κοινωνίας. Το ΚΕΘΕΑ μέχρι σήμερα δεν έχει δημιουργήσει χρέη και η μεταφορά σε αυτό των ελλειμμάτων από άλλους οργανισμούς, σε συνδυασμό με την υποχρηματοδότηση, θα το οδηγήσουν σε αδιέξοδο.

Η διακριτική μέχρι σήμερα μεταχείριση εις βάρος του ΚΕΘΕΑ, που δημιουργεί αβεβαιότητα και ανασφάλεια στα μέλη, τους γονείς και τους εργαζόμενους, έχει οικονομικό και κοινωνικό κόστος,  υποσκάπτει το κράτος πρόνοιας και θα έχει πολύ αρνητικές συνέπειες για τους εξαρτημένους, τις οικογένειές τους και την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της, περιορίζοντας την ελπίδα και τη δυνατότητα για απεξάρτηση και κοινωνική ένταξη.

Τα ανθρώπινα σώματα είναι οι κρίκοι ενός μεγάλου κύκλου που ενώνει ψυχές σε έναν τιτάνιο αγώνα απελευθέρωσης από ουσίες και εξαρτήσεις.

Το ΚΕΘΕΑ δίνει μια μάχη να συνεχίσει να λειτουργεί σωστά. Δηλαδή με επάρκεια. Μόνο παράφρονες ή μισάνθρωποι θα μπορούσαν να αρνηθούν την ανάγκη που έχει ο τόπος μας από τη δουλειά που κάνουν οι θεραπευτικές κοινότητες, όπως το ΚΕΘΕΑ ή το 18 ΑΝΩ. Ο περιορισμός της διαθεσιμότητας θεραπευτικών προγραμμάτων θα σημάνει περιορισμό του δικαιώματος να σωθεί κάποιος από την εξάρτηση, ενώ ταυτόχρονα ακυρώνει το κράτος πρόνοιας.

Για μένα, η δυνατή φωνή των παιδιών αυτών είναι η τιμιότερη κραυγή που έχω ακούσει στη ζωή μου.

YΓ Η αντίδραση του Υπουργείου Υγείας σε Δελτίο Τύπου:

Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, με αφορμή τις σημερινές κινητοποιήσεις των εργαζομένων του ΚΕΘΕΑ, διαβεβαιώνει ό, τι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος για την απρόσκοπτη λειτουργία του οργανισμού. Η στήριξη των ανθρώπων που προσπαθούν να απεξαρτηθούν από τα ναρκωτικά αποτελεί προτεραιότητα για το υπουργείο Υγείας και η χρηματοδότηση του ΚΕΘΕΑ θα συνεχιστεί.

Γένοιτο!

Πώς είναι τρία χρόνια χωρίς τσιγάρο;

Υπέροχα!!! Δεν τα ωραιοποιώ για να παρηγορηθώ. Είναι τρία χρόνια πλέον, χωρίς μια ρουφηξιά. Και το ξαναλέω είναι υπέροχα. Και θα εξηγήσω γιατί.

Ήμουν μανιώδης καπνιστής, συνειδητός και περνούσα φίνα. Αλλά δεν μου άρεσε η εξάρτηση που είχα. Και δεν λέω η αίσθηση της εξάρτησης, γιατί μιλάω για την αιχμαλωσία από τον καπνό. Όλο το εικοσιτετράωρο. Αν μπορούσα και στον ύπνο μου θα κάπνιζα!!! Όπως μάλλον και οι περισσότεροι καπνιστές. Η ανάγκη είναι τόσο πολύ μεγάλη που φαίνεται στο ξύπνημα. Συνήθως με καφέ (και άνευ καφέ πολλοί) το άναμμα είναι η πρώτη κίνηση που σφραγίζει το ξεκίνημα της μέρας, αλλά και το κλείσιμο, πριν τον ύπνο.

Η συνειδητοποίηση της εξάρτησης από το τσιγάρο σε κάνει να αισθάνεσαι τι σημαίνει αιχμαλωσία και από άλλες ουσίες. Το αλκοόλ για παράδειγμα. Τα όρια στην παράδοσή μας μεταξύ χρήσης και κατάχρησης του κρασιού είναι δυσδιάκριτα. Οι ρακές δίνουν και παίρνουν σε κάθε ευκαιρία και λίγο πολύ οι περισσότερες οικογένειες έχουν κάποιο μέλος που έχει εθιστεί στο αλκοόλ. Το θέμα είναι ότι πέρα από την καθαυτό εξάρτηση από το οινόπνευμα μπορεί όλη αυτή η ιστορία με τα ποτά να ανοίξει την πόρτα για τη χρήση άλλων ουσιών. Λίγο ποτάκι, αθώο που πίνει ένας έφηβος μπορεί να μη σημαίνει τίποτα αλλά μπορεί να σημαίνει και κάτι. Δεν θέλων να απλοποιήσω τα πράγματα αλλά η κουλτούρα με τα ποτά μπορεί να είναι ο προθάλαμος για τα ναρκωτικά όταν αναζητείται μια ευφορία που δεν μπορεί πλέον να δώσει ούτε το οινόπνευμα ούτε βέβαια είναι αρκετή η ευχαρίστηση που προσφέρει ένα κοινό τσιγάρο του περίπτερου. Ευφορία που δεν είναι μόνο η αναζήτηση της ηδονής αλλά η άρνηση της επίγνωσης της πραγματικότητας και η αναβολή της διαχείρισης κρίσιμων προβλημάτων του εαυτού. Βέβαια όλα αυτά οφείλει να τα έχει υπόψη του ο γονιός ή ο δάσκαλος ενός έφηβου. Και να έχει υπόψη του ότι το κάπνισμα (όπως και κάθες εξαρτησιογόνος ουσία) επενδύεται με συναισθήματα: θυμός, χαρά, επιτυχία, θλίψη, χωρισμός. Το τσιγάρο μοιάζει σε όλα αυτά να ενσαρκώνει τον ρόλο του απόλυτου συντρόφου. Πώς μπορείς, λοιπόν, να το αποχωριστείς;  Η συντροφικότητα που αισθανόμουν ήταν μία από τις μεγαλύτερες δυσκολίες που με έκαναν να συνεχίζω να καπνίζω. Και ο φόβος της απώλειας αυτής της σχέσης ήταν η βασικότερη αιτία να μη θέλω να το κόψω.

Ωστόσο, αυτή η συναίσθηση του φόβου και η ομολογία στον ίδιο μου τον εαυτό ήταν και η αφετηρία της αντίστροφης πορείας. Προς την αποδέσμευση από τον καπνό. Τα οφέλη τα έχω περιγράψει σε παλαιότερες αναρτήσεις. Αυτό που μου έρχεται στο νου, τώρα, είναι ότι μετά από τρία χρόνια δεν είχα καμιά ζημιά από τη διακοπή του τσιγάρου. Ούτε πήρα κιλά ούτε άρχισα ψυχοφάρμακα ούτε άρχισα να πίνω. Θέλω να πω ότι δεν άρχισα να αναζητώ υποκατάστατα. Η ζωή μου συνεχίζεται.

Και, βέβαια, υπάρχει η μνήμη του καπνίσματος. Απόλυτα φυσικό! Δεν κάνεις ένα delete και σβήνουν όλα. Όχι. Το τσιγάρο είναι συνιστά μια σχέση με τον καπνιστή. Και σαν κάθε σχέση εγγράφεται βαθιά. Θέλει τον χρόνο του και για να πάρεις την απόφαση και για να αισθανθείς ώριμος να την πραγματοποιήσεις αυτή την απόφαση. Μετά όμως ακολουθεί μια ροή ευεργεσιών. Από την αλλαγή της πίεσης του αίματος και την έμπρακτη οικονομία έως την καθαρή σκέψη και την αύξηση της αυτοεκτίμησης. Και όταν νιώθω ότι δεν μπορώ να συγκεντρωθώ ξέρω ότι το κάπνισμα δεν είναι η λύση. Έχουν βελτιωθεί πολύ οι αισθήσεις που είχαν επηρεαστεί από το κάπνισμα, η γεύση και η όσφρηση και παρόλο που δεν με ενοχλεί να καπνίζουν οι δίπλα μου με απωθεί η μυρωδιά της νικοτίνης σε ρούχα και μαλλιά.

Aπό αύριο περνάω στον τέταρτο χρόνο. Χωρίς τσιγάρο. Και το μήνυμα για καθένα που θέλει να το κόψει συμπυκνώνεται σε δύο, μονάχα, λέξεις: ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ.

Μια είναι η ουσία: Η ζωή

Νέοι, χαμογελαστοί, με φωτεινή ματιά μοιράζουν μια κάρτα στην οχλοβοή του πεζόδρομου του Θησείου. Κοντά στον σταθμό του ηλεκτρικού. Είναι παιδιά που βρίσκονται στο Πρόγραμμα απεξάρτησης από τα ναρκωτικά του ΚΕΘΕΑ. Ανήκουν στην κοινότητα Διάβαση. Είναι από τους ανθρώπους που κάθε φορά που αντικρίζω αισθάνομαι ότι δεν έχει σβήσει η ελπίδα να αλλάξει ο άνθρωπος. Όταν θέλει να αλλάξει. 

H κάρτα παριστάνει ένα νεοκλασικό κτίσμα. Είναι το σπίτι της κοινότητας, όπου γίνεται το θαύμα της διάβασης σε μια νέα ζωή, χωρίς ηρωίνη, χωρίς χάπια και εξαρτήσεις. Και χωρίς μεθαδόνη, δηλαδή, χωρίς υποκατάστατα. Στο σπίτι αυτό και στους άλλους τόπους του ΚΕΘΕΑ, στη Θεσσαλονίκη, στη Ραφήνα, στην Αλεξανδρούπολη, στην Κομοτηνή, στη Λάρισα, σε όλα τα κέντρα υπάρχει χώρος για όλους τους χρήστες. Και ΔΩΡΕΑΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΕΙΔΙΚΟΥΣ. Φτάνει να το αποφασίσουν. Κι αν είναι έφηβοι αρκεί να πειστούν από τους γονείς τους. Το έργο αυτών των κοινοτήτων εκτείνεται και στα μέλη της οικογένειας τα οποία σχετίζονται στενά με κάποιον εξαρτημένο. Τα αποτελέσματα για γονείς και συγγενείς είναι θεαματικά, αφού υποστηρίζονται από άλλους έμπειρους γονείς, μαθαίνουν ότι δεν είναι οι μόνοι άνθρωποι στον κόσμο που έχουν τέτοιο πρόβλημα, άρα μαθαίνουν να μην ντρέπονται, και εκπαιδεύονται να αντιμετωπίζουν καίρια τους ασθενείς δικούς τους ανθρώπους.

Τα παιδιά στο Θησείο χαμογελάνε. Δεν ζητούν το έλεός μας. Αισθάνομαι ότι εμείς έχουμε περισσότερο την ανάγκη τους. Είναι τα έμψυχα παραδείγματα του αγώνα για ζωή, ξεκινώντας από το σημείο μηδέν. Σαν από βρέφη ξαναγεννιούνται και μαθαίνουν τα πάντα από το τίποτα. Βασίζονται στην αυτοβοήθεια και στην υποστήριξη των άλλων μελών της κοινότητας, αναζητώντας για ένα χρόνο τα αίτια της χρήσης, αφού τα συμπτώματα παρέρχονται σε μικρό χρονικό διάστημα από τη διακοπή της χρήσης. Και όταν προχωρήσουν και εξελιχθούν μένεις εκστατικός μπροστά στη δύναμη της ψυχής τους, στο πάθος τους να υπάρξουν απελευθερωμένοι όχι μόνο από ουσίες αλλά από μια κουλτούρα που είχε ως πυρήνα την αναζήτηση του ναρκωτικού. Είναι ίσως από τα πλέον κατάλληλα άτομα να περάσουν την πόρτα μιας σχολικής τάξης και να μιλήσουν σε μαθητές, που ΑΓΝΟΟΥΝ τα πάντα γύρω από το θέμα. Και για αυτό θα μπορούσε να αποφασίσει η Σχολική Επιτροπή, η οποία έχει απίστευτες δυνατότητες. Δε νομίζω ότι χρειάζεται απόφαση υπουργού.

Διαβάζω στην άλλη πλευρά της κάρτας:

 

Το πρόγραμμα ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ ανήκει στο πανελλαδικό δίκτυο

υπηρεσιών του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων.

Είναι πρόγραμμα εξωτερικής ημερήσιας παρακολούθησης και παρέχει

ολοκληρωμένες υπηρεσίες απεξάρτησης. Οι υπηρεσίες του παρέχονται

δωρεάν και δεν χορηγούνται φαρμακευτικές ή υποκατάστατες ουσίες.

Απευθύνεται σε χρήστες ναρκωτικών ουσιών ενήλικες άνω των 21 ετών,

εργαζόμενους, φοιτητές, περιστασιακούς και στις οικογένειές τους.

Λειτουργεί από τον Οκτώβριο του 1990 στην πλατεία Αμερικής.

 

 

Συμβουλευτικό Κέντρο: Φυλής 217, Πλατεία Αμερικής, 210-8626761

Κέντρο Οικογενειακής Υποστήριξης: Γ´ Σεπτεμβρίου 176, Αθήνα, 210-8612604

 

Επικοινωνία με ΚΕΘΕΑ:  τηλ. 210-9241993-6

Σύνδεσμος: ΚΕΘΕΑ

 

οι οφειλές μου για τη διακοπή του καπνίσματος

είναι πολλές. Εν αρχή ήταν η ειλικρινής επιθυμία να το κόψω. Ακολούθησε η εύρεση του τρόπου. Ανάμεσα σε αυτά τα δύο στεκόταν ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ. Τί ήταν αυτό που με έσπρωχνε να ξοδεύω τα χρήματά μου για καπνό; Στην εφηβεία ήταν αυτό το αίτημα της ένταξης στην κοινωνία των μεγάλων. Αυτό το ανακάλυψα τελείως μόνος, όπως έχω γράψει αλλού. Γύρω όμως από τις αλήθειες και τα ψέμματα που τυλίγουν τη συνήθεια του καπνίσματος με βοήθησε και ένα βιβλίο που διάβασα με προσοχή και με έκανε να σκεφτώ ακόμη περισσότερο το ζήτημα της διακοπής. Πρόκειται για το βιβλίο