Οι Πέρσες ήρθαν μέσω Γερμανίας: Και κούρασαν και απογοήτευσαν

Ο κόσμος αποχωρούσε σιωπηλός, μουρμουρίζοντας ή και με έκδηλη αγανάκτηση από την παράσταση μεμονωμένα ή κατά ομάδες. Σε ορισμένα σημεία φάνηκε να δυσκολεύεται η ερμηνεία της Αμαλίας Μουτούση, η οποία σε μεγάλο μέρος της παράστασης στεκόταν στα όρια των διαζωμάτων. Στο τέλος αρκετοί γιουχάισαν και μία κοπέλα φώναξε «Έξω από την Επίδαυρο». Οι αποχωρήσεις, όπως σωστά σχολίασε η διπλανή μου, ακουγόντουσαν σαν οπλές αλόγων, ένα ποδοβολητό… Ήταν ενοχλητικές οι αποχωρήσεις αλλά επιβεβαίωναν τη ζωντάνια της θεατρικής τέχνης. Κανείς δεν μπορεί να μείνει καθηλωμένος εάν το θέαμα που βλέπει δεν τον ικανοποιεί. Και στους Πέρσες τι ήταν αυτό που ενόχλησε;

Η πρώτη εμφάνιση του Κακλέα στο Εθνικό με δηκτική σάτιρα κατά της υποκρισίας

 

Πόσο απατεώνας είναι κάποιος όταν ικανοποιεί τις βαθύτερες ανάγκες του άλλου για επιβεβαίωση; όταν κολακεύει και επαινεί μια ανύπαρκτη αντικειμενικά (για τους άλλους) αρετή, αλλά τόσο ζωντανή ως αξία για τον ίδιο τον άνθρωπο;  Η απάντηση δεν είναι εύκολη, όταν βγεις από το Θέατρο Κοτοπούλη, μετά την παράσταση του έργου Το ημερολόγιο ενός απατεώνα του Οστρόφσκι. 

Ο Οστρόφσκι, δεν πήρε ποτέ το πτυχίο του στη Νομική. Το 1843 εργάστηκε σε δικαστήριο της Μόσχας και το 1850 με τη δημοσίευση του έργου του «Ο χρεωκόπος» λόγω της ανελέητης σάτιρας στις δήθεν χρεωκοπίες που εξασφάλιζαν έσοδα στους αστούς, απολύθηκε και τέθηκε σε αστυνομική επιτήρηση, ενώ και η λογοκρισία απαγόρευσε το έργο.

O Αλέξανδρος Οστρόφσκι (1823 – 1886), ο πατριάρχης του ρωσικού ρεαλιστικού θεάτρου, έχει γράψει πάνω από 40 δράματα, και είναι ο κατ᾽ εξοχήν πληθωρικός δραματουργός του 19ου αιώνα. Παρόλο που προηγείται ο Γκόγκολ, θέτει τις βάσεις με ένα εντυπωσιακό εθνικό ρεπερτόριο για τους επόμενους