Μισούσα τα ημερολόγια. Και μόνο η σκέψη να γράφω αυτά που ζούσα μου προκαλούσε απέχθεια. Νά, όμως, που τώρα έχω μπροστά μου ένα προσωπικό σημειωτάριο με θέματα που μπορούν να ενδιαφέρουν ακόμη και έναν που σερφάρει.
Μη φοβού το μικρό ποίμνιο… Εάν βρεις και έναν αναγνώστη, έναν ακροατή ή έναν θεατή, αρχίζει η σχέση. Η επικοινωνία.
Ημέρα τρίτη αυτών των σελίδων. Ακόμη ένα μπλογκ στο άθροισμα των μηχανών που καταγράφουν υπερήφανα τα νούμερα. Προς τι αυτό το μπλογκ;
Υποστηρίζω την αντίσταση στην ισοπέδωση και στην ομοιομορφία. Καταλαβαίνω καλά ότι όλη αυτή η αύξηση των μπλογκς είναι η ανάγκη για δημόσια διατύπωση αυτής της διαφοράς, μια γεύση δημοκρατίας που παρέχει η τεχνολογία, που ξεκινά από το εγώ για να καταλήξει στο μοίρασμα. Η έμφαση στο πρόσωπο…
Ζω στιγμές που θα ήθελα όταν τις βιώνω να είναι και οι φίλοι μου συντροφιά: ακούσματα, ειδήσεις, βιβλία, ένας επιβάτης λεωφορείου, μια χορεύτρια στις εξετάσεις της, ένας ελεγκτής τραίνου, μία κυρία χρήστρια αμαξιδίου στο σούπερ μάρκετ, μία μεθυσμένη φοιτήτρια, το παραμιλητό ενός Ινδιάνου, ένα παχύ ολόμαυρο γυναικείο σώμα που πάλλεται ρυθμικά στους ήχους της σόουλ, ένας θίασος που παίζει μπροστά σε ένα κοινό τριών ανθρώπων, ένας καουμπόι που χορεύει μέσα στο κρύο στην Square Times. Στιγμές κοινές, που όμως κρύβουν μιαν αλήθεια γοητευτική.
Ακόμη και μια σκέψη είναι ένας πυρήνας ιστορίας. Εάν καταφέρω να κάνω συμμέτοχο στις μικρές μου ιστορίες έστω κι έναν από όσους με επισκεφτούν, εδώ στον τόπο μου, θα είμαι απόλυτα ικανοποιημένος.
Το μπλογκ αυτό είναι νεογνό. Ξεκίνησε από το μηδέν και χωρίς καμιά γνώση επί του αντικειμένου. Γεννήθηκε φυσιολογικά, παραμονή Χριστουγέννων του 2007, σε μια στιγμή μοναξιάς, και με μια παράξενη πίεση να βγουν από το κεφάλι μικρές σκηνές της καθημερινότητας. Είμαι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα και ας είναι οι φωτογραφίες που το στολίζουν από μηχανή κινητού τηλεφώνου.
Σχόλια και κριτικές θα βοηθήσουν αυτό το μπλογκ να γίνει όχι απλά καλύτερο, αλλά πιο ειλικρινές και γενναιόδωρο.
Ardalion 