γράφει έξω από την Ιταλική Σχολή ο ανώνυμος. Είναι ένα ζεστό σύνθημα με τρυφερότητα. Και ευαισθησία. Τα βήματά μου με έφεραν μπροστά από το Πολυτεχνείο. Είναι δέκα το πρωί, τα λεωφορεία και τα τρόλεϋ διέρχονται, η κίνηση δείχνει να έχει αποκατασταθεί, αλλά τα μάτια μου τσούζουν. Νέα παιδιά, που δεν θέλουν να δείξουν τα πρόσωπά τους, αμίλητα μοιράζουν κείμενα για τον θάνατο του Αλέξη. Τα μάτια τους είναι θλιμμένα. Όπως και όσων είδα στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο. Η οδός Στουρνάρα θύμιζε πεδίο μάχης. Τα καταστήματα στο σύνολό τους κλειστά. Εκτός από ένα δυο φαγάδικα με σουβλάκια και τυρόπιτες.
Πολλοί έστεκαν με απορία μπροστά στο Πλαίσιο. Είμαι βέβαιος ότι οι υπάλληλοι, φοιτητές οι περισσότεροι, θα αγωνιούν με την εικόνα.
Το Πλαίσιο ολοσχερώς κατεστραμμένο από την πυρκαϊά. Μαζί και η Cosmodata αλλά και το μαγαζί της Apple. Οι κάθετοι στην Στουρνάρα δρόμοι ήταν στρωμμένοι με καμμένα υπολείμματα αυτοκινήτων, κάδων, με πέτρες, κομμάτια από γλάστρες… Από την είσοδο του Πολυτεχνείου φαίνεται να σιγοκαίει μια φωτιά και μικρές παρέες να περιφέρονται.
Χωρίς λόγια.
Δημοσιογραφίνες αναζητούν εναγωνίως πρόσωπα, μάρτυρες στα γεγονότα, ανταλλάσονται κινητά τηλέφωνα. Πρέπει να κάνουν το ρεπορτάζ, να ξεχωρίσουν από τα άλλα κανάλια, είναι βλέπεις θέμα που θα πουλήσει. Πολύ και για πολλές μέρες. Παραπέρα πυροσβέστες σχεδιάζουν τρόπους επέμβασης στα καμμένα κτήρια, οι οδοκαθαριστές μαζεύουν όσα μπορούν. Κάτοικοι έχουν βγει στη γειτονιά. Έντρομοι πολλοί γιατί αυτό που αισθάνθηκαν από το Σάββατο το βράδυ έως την Κυριακή ήταν πρωτόγνωρο. Δεν ήταν μόνο που έσπασαν οι είσοδοι από οργισμένα χέρια, δεν είναι οι περιουσίες που καταστράφηκαν, αλλά και η αγωνία για τη ζωή ανυπεράσπιστων συνανθρώπων μας. Όποιος περπατήσει σήμερα στις γειτονιές αυτές θα δει καμμένα αυτοκίνητα και κάδους σκουπιδιών δίπλα σε παράθυρα δωματίων, σε διαμερίσματα που ζουν άνθρωποι οι οποίοι κινδύνευσαν από τις αναθυμιάσεις των πυρπολημένων.
Σε αυτά πρέπει να προστεθούν τα αέρια που εκτοξεύονται από τις δυνάμεις που έχουν αναλάβει τη φρούρηση της κοινωνικής ειρήνης! Τα αέρια δεν κάνουν διακρίσεις στόχου, όπως τα τέιζερ. Φρέσκα ή ληγμένα, τα εισπνέουν όλοι. Διαδηλωτές και μη διαδηλωτές. Θυμωμένοι νεανίες και γηραιά άτομα. Νεογέννητα και θερμόαιμοι σύντροφοι. Μισθοφόροι και χρήστες αμαξιδίων. Φοιτητές κομματικοποιημένοι και συνομήλικοί τους ασθενείς που αναρρώνουν από καρκίνους και λευχαιμίες. Άκουσα φρικτές διηγήσεις έντρομων ανθρώπων που έζησαν τη βία των παρακείμενων μαχών χωρίς να είναι ούτε ηθικοί αυτουργοί και ούτε είχαν εμπλοκή σε κάτι. Η μόνη τους αμαρτία είναι ότι δεν εγκατέλειψαν τη γειτονιά τους, δεν πούλησαν τα διαμερίσματά τους και ζουν εκεί. Ανυπεράσπιστοι, γιατί είναι αδύναμοι, αφού όλα δείχνουν πως είναι οι τελευταίοι που νοιάζονται οι αντιμαχόμενες πλευρές…
Αυτοκίνητα πυρπολημένα μαζί με τις αναθυμιάσεις των καπνογόνων δημιούργησαν μια εφιαλτική ατμόσφαιρα για ανυπεράσπιστα άτομα που είχαν εγκλωβιστεί στα διαμερίσματα.
Πιο πάνω βρίσκομαι σε ένα σημείο που έχω περάσει πολλές φορές. Γύρω πολλά συνθήματα γραμμένα στους τοίχους. Είναι χώρος συνάντησης νέων ανθρώπων. Αμέσως καταλαβαίνω ότι είναι το σημείο που έπεσε νεκρός ο Αλέξης. Μια καμμένη σημαία από την οποία έμεινε μόνο το γαλανόλευκο κοντάρι και λίγο πανί. Ένα μπουκάλι μπύρα, λουλούδια, κεράκια και πολλά σημειώματα από γονείς που νιώθουν θλίψη, ταυτιζόμενοι με τους γονείς του νεκρού, και κυρίως σελίδες από τετράδια, γραμμένα από νέα παιδιά, που έχασαν τον Gregory. Στέκομαι μαζί με τους υπόλοιπους. Σιωπηλός. Κάποια στιγμή ακούω πώς έγινε το μοιραίο. Βλέπω ένα εικοσάρι με μια μακριά κοτσίδα να ακουμπάει το χέρι του στο έδαφος που έπεσε ο Αλέξης, και μετά να σταυροκοπιέται ψελλίζοντας μια ευχή. Τα κορίτσια απέναντι είναι βουρκωμένα. Δεν αντέχεται εύκολα ένας τέτοιος θάνατος.
Στη διασταύρωση Τζαβέλα και Μεσολογγίου λουλούδια, κεράκια και σημειώματα τρυφερότητας για τον έφηβο που πέθανε άδικα.
Είναι Δευτέρα. Ο καθένας δίνει τις ερμηνείες του. Οι εφημερίδες, τα μαζικά μέσα, ραδιόφωνα και ιστοσελίδες, κομματικοποιημένοι και ανένταχτοι, αριστεροί κι αντιεξουσιαστές, βολεμένοι και αντιρρησίες, ορθόδοξοι και μηδενιστές, καλόγριες και κοσμοκαλόγεροι, όλοι θα δώσουν τη δική τους ανάγνωση, πουλώντας ένα νέο προϊόν. Και δικαιούνται όλοι να έχουν άποψη. Ακόμη και ο μαυροφορεμένος ανθός της νεολαίας που ξεχνιόταν στις πίστες της Ιεράς Οδού, Κυριακή ξημερώματα, την ώρα που οι συγκρούσεις ξενυχτούσαν την πόλη. Θα γίνουν συνδέσεις με το παρελθόν, ο έφηβος νεκρός θα γίνει φορέας ιδεών, ιδεολογίας, οραμάτων, μάχης και αντεπίθεσης. Δηλαδή, βίας. Πρότυπο για μίμηση ή παράδειγμα προς αποφυγή. Αν και όλοι θα συγκινηθούν. Ή θα δείξουν ότι συγκινούνται. Ειδικά, όταν βγαίνουν να υπερασπιστούν κάτι. Που ίσως δεν έχει σχέση με τον Αλέξη, αλλά ούτε με τις πραγματικές ανάγκες της γενιάς του. Άλλοι, πάλι, θα μιλήσουν για τους γονείς που δεν ελέγχουν τα παιδιά τους. Πάντως, οι επαγγελματίες του θεάματος βρήκαν μια ιστορία με ενόπλους, εχθρούς του συστήματος και μαχητές της δημοκρατίας, με τρόμο, με αίμα, τελικά, με καλούς και κακούς, με κλέφτες κι αστυνόμους. Είπαμε: Είναι θέμα που πουλάει. Μόνο που το παιχνίδι αυτό δεν είναι μίμηση πολέμου, ούτε ψηφιακό video game, αλλά αγώνας με πραγματικούς νεκρούς… δικούς μας ανθρώπους. Εδώ, και όχι στο second life.
Σκέπτομαι πάλι τη γραμμή που διάβασα απέναντι από το Πολυτεχνείο: «Όλες οι νύχτες θα είναι του Αλέξη». Και οι μέρες σε ποιον θα αφιερωθούν;
Ardalion 