To σύμφωνο συμβίωσης και η μισανθρωπία των ιεραρχών

Ο γάμος ή μάλλον η τελετή του θρησκευτικού γάμου φαίνεται να είναι ένας από τους τελευταίους θεσμούς όπου οχυρώνονται για να υπάρξουν στρουθοκαμηλίζοντες ιεράρχες που αδυνατούν να αντικρίσουν τη ζώσα πραγματικότητα των ανθρωπίνων σχέσεων. Έτσι εξηγείται και ο αποτροπιασμός τους, η προσβολή του υπουργού δικαιοσύνης, αλλά και ο ρατσισμός τους στην αναγγελία να αναγνωριστεί νομοθετικά η μορφή συμβίωσης που δεν είναι τελετή σε ναό ή σε δημαρχείο αλλά κάτι ακόμα πιο απλό, μια άλλη μορφή οικογενειακής σχέσης, που θα λύσει κυρίως πρακτικά προβλήματα (όπως περιουσιακά, κληρονομικά) των συμβιούντων.

Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε σήμερα, επιστρατεύουν πομπώδεις θεολογικές διατυπώσεις («το συμβόλαιο είναι μια άτεχνη και εσφαλμένη προσπάθεια του αρμόδιου υπουργού να επικαλύψει με νομικό κάλυμμα μια αστάθεια του ανθρωπίνου προσώπου και έναν εκχυδαϊσμό του μεγαλειώδους σχεδίου του Θεού για την επίτευξη της ανθρώπινης προοπτικής μέσα από το μυστήριο του γάμου» Πειραιώς Σεραφείμ) ή αμύνονται για την οικογένεια που θα πληγεί (μητροπολίτης Άνθιμος, Φλωρίνης Θεόκλητος), ενώ δεν αισχύνονται οι δήθεν πνευματικοί πατέρες να προκαλούν κοινωνικές διακρίσεις και να θρηνούν με αντιομοφυλόφιλες οιμωγές για όσα υποκρύπτονται στον υπό συζήτηση νόμο: η νομιμοποίηση των σχέσεων μεταξύ ανθρώπων του ιδίου φύλου σα να πρόκειται για το μεγαλύτερο έγκλημα της ανθρωπότητας. Για τον μητροπολίτη Φιλίππων μια τέτοια εκδοχή είναι «υπεράνω κάθε λογικής, ενώ ο Πειραιώς, μας πάει χρόνια πίσω, αφού για αυτόν οι ομοφυλόφιλοι ανήκουν σε ψυχοπαθολογικές καταστάσεις και συγχέει την ανθρώπινη σχέση με άλλες ερωτικές πρακτικές που τις ανάγει στη σφαίρα της ψυχασθένειας.

Oι θέσεις αυτές είναι τελείως αντίθετες με το πνεύμα της ορθόδοξης παράδοσης αφού αναπαράγουν έναν ηθικισμό που δεν αφορά σήμερα τον κόσμο. Η σημερινή ζωή ξεπερνά την μισανθρωπία των ιεραρχών, οι οποίοι στο τέλος καταντούν γραφικοί, δαιμονοποιώντας προτιμήσεις και πρακτικές που σχετίζονται με την προσωπική ευτυχία και είναι καθόλα νόμιμες στην ελληνική-ευρωπαϊκή επικράτεια.

Θα συμφωνήσω με την κριτική στάση προς τους εκκλησιαστικούς εκπροσώπους που έλαβε ο Χρήστος Γιανναράς γράφοντας στην επιφυλλίδα του: «Δυσκολεύομαι να κατανοήσω τις αντιδράσεις ανθρώπων που νομίζουν ότι εκφράζουν την Εκκλησία αρνούμενοι εκ προοιμίου ένα τέτοιου είδους νομοθέτημα της πολιτείας. Μοιάζει να βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου, νομίζοντας ότι η σημερινή ελλαδική κοινωνία, στο σύνολό της, είναι και «πλήρωμα» της Εκκλησίας, επομένως το εκκλησιαστικό Μυστήριο του Γάμου μπορεί να λειτουργεί και ως νομικός θεσμός της πολιτείας για τη ρύθμιση δικαιωμάτων και υποχρεώσεων της ανδρόγυνης συμβίωσης».

• Εύλογα γεννιούνται τα ακόλουθα ερωτήματα σε όσους παρακολουθούν με ενδιαφέρον τα εκκλησιαστικά δρώμενα μετά την εκλογή του νέου αρχιεπισκόπου:

1. Δεν χαίρονται όσοι κόπτονται για την εκκλησιαστική ζωή ότι επιτέλους όσοι θα προσέρχονται στο μυστήριο του γάμου θα φτάνουν στο ναό μετά από απόφαση ελεύθερης επιλογής και όχι λόγω υποταγής στον κρατικό νόμο;
2. Από πού εξουσιοδοτούνται και πώς αποκλείουν άντρες και γυναίκες που βιώνουν τη σχέση τους εκτός θρησκευτικού γάμου και επομένως. για οι άνθρωποι αυτοί δεν «παίρνουν μέρος στη ζωή του θεού»;
3. Πέρα από τις βαρετές νουθεσίες του άμβωνα πόσο υπεύθυνοι στα ποιμαντικά τους καθήκοντα είναι οι ιερείς μας; Πόσο γνωρίζουν τον πόνο και τις ανάγκες των ενοριτών τους; Πόσο υπερασπίστηκαν τους δεσμούς της οικογένειας σε περιόδους κρίσης των μελών της;
4. Ποια είναι η αυτοκριτική όσων κάνουν τον εισαγγελέα της προσωπικής και ερωτικής ζωής των συμπολιτών μας;

Είμαι πεπεισμένος ότι όσο οι εκκλησιαστικοί ταγοί δεν είναι ειλικρινείς πρώτα από όλα με τον εαυτό τους, ώστε να δουν και καθαρότερα τον κοινωνικό τους περίγυρο, ο κόσμος θα χάνει το ενδιαφέρον του, θα ξενερώνει κοινώς, και θα αναζητεί την αλήθεια για τον θεό αδιαφορώντας για τους υποτιθέμενους εκπροσώπους του.