Primal matter

Σα να ήταν η πρώτη φορά

Στην είσοδο μας υποδέχθηκε ο ίδιος. Καλωσόρισμα στον χώρο Α της Πειραιώς 260. Η αγαπημένη μου φίλη πάντα παραπονιέται για τις συνθήκες και το άβολο που νιώθει όταν έρχεται εδώ, στο Φεστιβάλ της πόλης. Τώρα, μόλις είδε τον ίδιο τον Παπαϊωάννου να της χαμογελάει, ηρεμεί. Μετά από χρόνια απουσίας του ιδρυτή της Ομάδας Εδάφους από τη σκηνή τώρα θέλει να δει το κοινό του έναν προς έναν και μία προς μία σε απόσταση αναπνοής. Προτού λάβει θέση για να αρχίσει η παράσταση. Ο ίδιος ντυμένος σαν ανθρωπάκι του Γαΐτη. Ένας Έλληνας μπεκετικός.  Δεν θέλησα να διαβάσω τίποτα, δεν ήθελα να επηρεαστώ από κάπου, προτού ζεστάνω τα πλήκτρα με τις λέξεις που σχηματίζω στην οθόνη.

Βλέπω μπροστά μου μία μακρόστενη πλατφόρμα γύρω στο μέτρο ύψος, ένα ταμπλώ ξύλινο. Και ένα μαύρο. Ένας σκουπιδοτενεκές, ένα μικρόφωνο κι ένα λάστιχο ποτίσματος. Και δύο σώματα. Ένα ολόγυμνο και ένα κουστουμαρισμένο. Και γύρω μου ανθρώπους να περιμένουν ανυπόμονα, ξεγελώντας τη ζέστη του χώρου με βεντάλιες σουβενίρ του Φεστιβάλ από το 2010 που προσφέρουν οι ταξιθέτριες.

Αρχίζει η παράσταση. Ο αέρας πλήττεται από τα σώματα που αρχίζουν να ιδρώνουν κινούμενα στον χώρο. Εν αρχή, μία απλή ρυθμική κίνηση. Ένας άνδρας ρίχνει στο πάτωμα καφετιά κομμάτια. Είναι πηλός, προζυμάκια ή κάτι άλλο; Επάνω σε αυτά ορίζει τη διαδρομή του. Είναι ο καλλιτέχνης και σε λίγο θα δούμε το έργο του.

Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου με τον Tadeu Liesenfeld στην «Πρώτη ύλη». Το μοντέλο πλαισιώνεται από τον δημιουργό του αλλά στο πλαίσιο εγγράφονται και οι δύο. Δεν υπάρχει κανείς χωρίς τον άλλο. Πηγή: Φεστιβάλ Αθηνών

Το γυμνό είναι ωραίο

Συγκεκριμένα, το ανδρικό γυμνό μπορεί να είναι εξαιρετικά ωραίο. Ο Παπαϊωάννου επιμένει στη θέαση του γυμνού σώματος. Και η επιμονή αυτή προκαλεί αμηχανία σε όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με τις παραστάσεις του.

Η προτεραιότητα που έχει δοθεί στη θέα του γυναικείου σώματος και στη κλασική υπερεκτίμηση της εξωτερικής εμφάνισης των γυναικών (σε βάρος της εσωτερικότητας τους), νομίζω ότι μας εμποδίζει να χαρούμε το ανδρικό γυμνό. Είναι ευκολότερο να θεωρηθεί ότι κάποιος έχει τους δικούς του λόγους να απολαμβάνει την εικόνα του αρσενικού σώματος. Δηλαδή ότι έλκεται ερωτικά από ένα ανδρικό σώμα, εάν είναι άνδρας. Εκτιμήσεις που περιστρέφονται γύρω από την ιδέα του σώματος ως ερωτικού αντικειμένου. Και μόνο. Μια αναπηρία που εάν την προεκτείνουμε στην ιστορία της τέχνης και του πολιτισμού, τότε καθένας που κουβαλάει μια τέτοια αντίληψη θα έχει σίγουρα μεγάλη δυσκολία με τα αρχαία ελληνικά και ρωμαϊκά γλυπτά. Ας μην ξεχνάμε τα φύλλα συκής που δέχθηκαν αναγεννησιακά αγάλματα. Και μια τέτοια αντίληψη τη φέρουν κυρίως άνδρες μη καλλιτέχνες. Και θα έλεγα άνδρες που έχουν ακόμη σε εκκρεμότητα θέματα με τον ερωτισμό τους. Μέχρι τον 19ο αιώνα το ανδρικό κορμί ήταν κυρίαρχο και άνετα μπορούσε να μεταμορφωθεί από τον εικαστικό καλλιτέχνη σε γυναικείο με ορισμένες τροποποιήσεις στο μοντέλο που πόζαρε. Από τον 19ο αιώνα και μετά το γυναικείο σώμα αποκτά πρωτοκαθεδρία, εκτοπίζοντας το ανδρικό.

Και σήμερα; Σήμερα δεν ζούμε στην εποχή του ενός ιδανικού. Όμορφο μπορεί να είναι και το ανδρικό και το γυναικείο κορμί. Το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Όμως, είναι παράλογο να λέμε ότι αυτός που αξιοποιεί επί σκηνής ένα ανδρικό κορμί το κάνει επειδή είναι gay, όσο θα ήταν παράξενο να λέμε κοίτα: αυτός έγδυσε τη χορεύτρια επί σκηνής επειδή είναι ετερό. Πάντα θα θυμάμαι τους Έρωτες που είδα σε τοιχογραφίες στην Πομπηία πόση χαρά μετέδιδαν. Το ίδιο και τα γυμνά αγγελάκια στις θόλους των ναών της Ρώμης. Ο έφηβος των Αντικυθήρων στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας: εκφράζει μια ιλαρότητα και δεν εξαντλείται στον αισθησιασμό. Η ενοχική στάση προς το σώμα στέκεται στη σεξουαλικότητα και δεν αναγνωρίζει στην εμφάνιση του γυμνού μια οσιότητα. Μία δηλαδή πραγματικότητα που δεν εξαντλείται στην υλική χρήση του σώματος και τη φιληδονία, δεν σχετίζεται με την αιδώ και επεκτείνεται στην έννοια του κάλλους.

Όλα αυτά δεν τα λέω τυχαία. Η παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου είναι μια μελέτη επάνω στο γυμνό, όπως δημιουργείται αγνό και άσπιλο μέσα από τα χέρια του καλλιτέχνη δημιουργού. Ένα γυμνό που δεν είναι άσεμνο. Ή είναι άσεμνο όσο υπήρξαν τα μοντέλα του Πραξιτέλη ή του Μιχαήλ  Άγγελου.

Ο Tadeu Liesenfeld (έχει συνεργαστεί με τον Παπαϊωάννου στο Πουθενά το 2009 και στο Μέσα 2011) εμφανίζεται ολόγυμνος στην παράσταση. Μοιάζει σα μορφή που κατέβηκε για χάρι μας από τον γλυπτό διάκοσμο του Παρθενώνα. Ίσως από τη νότια μετόπη με την Κενταυρομαχία. Ίσως πάλι να ήταν ο ποταμός Κηφισός από το δυτικό αέτωμα. Eίναι ένα πλάσμα που υπάρχει χάρις στον δημιουργό του. Έχει πάψει να είναι αγόρι. Είναι άνδρας. Ο δημιουργός καλλιτέχνης θα το μελετήσει, θα το παρατηρήσει, θα το βασανίσει, θα το περιθάλψει, θα το υποστηρίξει. Και το δημιούργημα θα ανταποκριθεί. Ο καλλιτέχνης αποκτά νόημα από το έργο του.

Πριν το τέλος το πλάσμα δέχεται επάνω του την ευλογία του νερού. Μια σκηνή που μου θύμισε τα παιδικά μου καλοκαίρια: σε μια αυλή να βρέχομαι με το λάστιχο με άλλα παιδάκια, να γελάμε δροσίζοντας το δέρμα μας από την κάψα. Χωρίς δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Χωρίς ενοχή. Κάτι παρόμοιο βλέπω τώρα εδώ.

Ποιόν αφορά τελικά αυτό;

«Δεν ξέρω τί είναι αυτό που βλέπω». Αυτό ίσως μπορεί να ερμηνεύσει τη δήλωση: «Δεν με αφορά αυτό που βλέπω». Νομίζω προκαλεί περισσότερο άγχος η αρρενωπότητα του χορευτή, όταν κανείς θα περίμενε στη θέση της αρρενωπότητας χάρη και πλαδαρότητα, λύγισμα της μέσης και πόζα ενός σώματος που επαμφοτερίζει κλίνοντας προς μια θηλυπρέπεια. Θυμάμαι τις ανδρικές φιγούρες του κλασικού χορού λες και ήταν μέλη ενός θηλυκού σύμπαντος με την εκλέπτυνση στην κίνηση και την προβολή της χάρης, να λειτουργούν ως αναβατόρια για τις χορεύτριες. Άργησε πολύ να προβληθεί το ανδρικό σώμα να είναι ισότιμο με το γυναικείο επί σκηνής.

Εδώ στη παράσταση του Παπαϊωάννου έχουμε δύο και μόνο ανδρικά σώματα. Μήπως όμως δεν είναι ακριβώς δύο; Και μήπως δεν είναι δύο άνδρες αλλά κάτι άλλο; Μου έρχεται στο νου αστραπιαία η πρώτη διήγηση της Γένεσης που δεν μιλάει για δημιουργία άνδρα και γυναίκας, αλλά αφηγείται τη δημιουργία του ανθρώπου. Αδάμ δεν σημαίνει άνδρας. Σημαίνει χωματένιος. Στα μάτια μου το ο Βραζιλιάνος χορευτής με τις αναλογίες και το κάλλος αρχαίου άνδρα εκπροσωπούσε κάτι παραπάνω από το φύλο που βλέπαμε. Ή καλύτερα, το φύλο που δηλωνόταν στην εμφάνισή του ήταν παραπλανητικό.

Από τους πολλούς ερμηνευτές του Μέσα (ήταν 30), φθάσαμε μόνο στους 2. Ο Παπαϊωάννου ερευνά το σώμα χωρίς παραπανίσια υλικά παρά μόνο αυτό το ίδιο το σώμα. Αυτή είναι η πρώτη ύλη: ό,τι ορίζει την παρουσία του ανθρώπου στον κόσμο. Την ύπαρξη. Μέσα από τα προζυμάκια θα πλάσει το δημιούργημά του, θα υπερηφανευθεί για αυτό. Αυτοσαρκαζόμενος, όσο ποτέ άλλοτε θα δείξει τα όρια του δικού του σώματος, παραμορφώνοντας τα μέλη του, σε στάσεις που παραπέμπουν σε freak show και σε θεάματα τσίρκου. Συνθέτει επιλέγοντας τις κινήσεις που δημιουργούνται από τη συνάντηση των δύο σωμάτων για να οπτικοποιήσει την εσωτερική ζωή του. Τις ιδέες του και τις μανίες του ως καλλιτέχνη. Η Πρώτη ύλη θεωρώ ότι είναι η πιο αυτοβιογραφική εργασία του Παπαϊωάννου γιατί μας δείχνει το ατελιέ του καλλιτέχνη που παλεύει με τα υλικά του. Πλάθει εικόνες για τη σχέση του με τον χορό, με το βασικό του εργαλείο, το σώμα του χορευτή, με την εξουσία που ασκεί ή την επίδραση που δέχεται από τον άλλο, τη θέση του σώματος στον χώρο, τη φρεναπάτη και τη μαγεία που μπορεί να δημιουργήσει όταν ανέβει στη σκηνή. Ο δημιουργός και το πλάσμα του. Ο κονφερασιέ και το νούμερό του. Η εσωτερική ζωή του performer, η αγωνία της εικονοποιΐας με ήχους που ακούγονται μερικές φορές άναρθροι για να γίνουν κινήσεις εύγλωττες, σωματικές λέξεις έλλογοι.

Ελλάδα ανάπηρη

Από την άλλη, αυτό που βλέπω, σκέπτομαι ότι είναι ένας στοχασμός επάνω στο τί σημαίνει Ελλάδα του σήμερα. Με τις συχνές αναφορές του στην αρχαία γλυπτική σχηματίζει μορφές αγαλμάτων που έχει θαυμάσει η ανθρωπότητα, έρχεται και τα προσκυνάει από τα πέρατα του κόσμου στα μουσεία μας ή ἐρχεται να προσκυνήσει στα μνημεία μας. Ο Παπαϊωάννου ειρωνευόμενος την αρχαιολατρία μάς επανατοποθετεί ενώπιον αυτών των μορφών, μπροστά σε μια Ελλάδα κοινωνικά ακρωτηριασμένη που έχει ανάγκη να σταθεί στα πόδια της και να περπατήσει ξανά. Νά, πώς αποκτά τώρα νόημα η σκηνή που μου θύμιζε φωτογραφίες της Αλβανίας με τους υποβασταζόμενους ανάπηρους. Στο συγκλονιστικό φινάλε της παράστασης το άγαλμα δεν μπορεί να σταθεί σε κανένα πόδι. Είναι ένας κορμός χωρίς άκρα. Κάποιος πρέπει να δώσει τη λύση. Και δίνεται.

Η ιδέα του καλλιτέχνη που δημιουργεί φαίνεται και από τη διαχείριση του φωτισμού. Στην παράσταση δεν υπάρχει κάποιος μηχανικός στα φώτα ή φροντιστής. Όλα τα χειρίζεται επί σκηνής με δυο τρεις διακόπτες ο δημιουργός. Πλαισιώνει το έργο του, το φωτίζει και ιδού: θαυμάστε με. Οι ήχοι είναι κυρίως φυσικοί, παραγόμενοι επί σκηνής και σε ορισμένα σημεία ένα τζιτζίκι, ένα ταξίμι (του Γιάννη Παπαϊάννου), το σύρσιμο ενός αντικειμένου ή το ίδιο το νερό που καταβρέχει δίνουν το σάουντρακ της παράστασης. Ναί, μπορείς να πεις ότι η τέχνη δεν έχει ανάγκη από πολλά λεφτά. Η πενία δεν είναι αντίπαλός της. Δεν χρειάζεται σκηνικά, δεν έχει ανάγκη πολυτελή κοστούμια, περούκες και φτερά, δεν θέλει πολύπλοκα φώτα, μηχανισμούς και τραμπουκέτα. Κάτι άλλο χρειάζεται για να είσαι ποιητής. Και κάτι άλλο χρειάζεται για να σταθεί η Ελλάδα στα ποδάρια της. Πέρα από το χρήμα και τα μνημόνια. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου αλλού. Όχι πολύ μακριά μας.

Ο Παπαϊωάννου μας κάνει συμμέτοχους στο τί σημαίνει ομορφιά. Σχολιάζει ειρωνικά τον εαυτό του τη δική του προσωπική πορεία, μας αφήνει ελεύθερους να φαντασιωθοῦμε και σε κάθε σκηνή αισθάνεσαι να να είναι η πρώτη φορά που βλέπεις τη ζωή να ξετυλίγεται μπροστά σου…

Ταυτότητα παράστασης

Δημιουργία: Δημήτρης Παπαϊωάννου

Με τους Tadeu Liesenfeld και Δημήτρη Παπαϊωάννου

Ηχητικός σχεδιασμός: Κώστας Μιχόπουλος

Βοηθοί σκηνοθέτη: Τίνα Παπανικολάου και Παυλίνα Ανδριοπούλου – Ντίνος Νικολάου

Γιατί Amy;

Αναβλήθηκε η σημερινή συναυλία της ξεχωριστής Amy Winehouse στην Αθήνα. Ο λόγος είναι η αδυναμία της να σταθεί στη σκηνή. Η Amy είναι άρρωστη.

Η εικόνα ευνοεί τη δημοσιότητα του γεγονότος, πουλάει την είδηση, ανοίγει συζητήσεις, κάνει τα ποντίκια να κλικάρουν ξανά και ξανά. Ποιό όμως είναι το στοιχείο που κάνει μια είδηση να φαίνεται ότι είναι πράγματι φρέσκια; Η εικόνα της Amy στη Σερβία κάνει το νέο να φαίνεται πραγματικά ως μία είδηση που μας αφορά.

Ετσι, ξεκινούσα, 21 Ιουνίου ένα κομμάτι για την Amy, αφού είχα δει τις εικόνες από τη συναυλία στη Σερβία, και είχα διαβάσει δεκάδες κείμενα που την χλεύαζαν και την πόμπευαν με τίτλους, όπως «τύφλα» η Έιμι ή «λιώμα» στη συναυλία στη Σερβία. Κτλ κτλ. Αλλά άφησα το κείμενο. Ένιωσα μια ματαιότητα. Αλλά θέλω να βάλω μερικές λέξεις. Και να πω τη σκέψη μου. Ίσως, γιατί θα γιόρταζε τα γενέθλιά της. Τη μέρα της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού. 14 Σεπτεμβρίου.

Βλέποντας το βίντεο τα έβαλα με εκείνους τους διοργανωτές που την έκαναν λεία, ενώ γνώριζαν πως η δύσμοιρη Amy δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της συναυλίας. Από την άλλη πλευρά είχα συγκλονιστεί με την απίστευτη σκληρότητα του κοινού. Που την έκραζε και την σφύριζε. Για την αδυναμία της να τραγουδήσει και να ολοκληρώσει το πρόγραμμά της. Να μπορέσει να παρασύρει το νου και να περάσει τους ακροατές της σε έναν άλλο κόσμο. Η φωνή της δεν έβγαινε. Τα μάτια της δεν μπορούσαν να εστιάσουν. Τα χέρια και όλο της το σώμα δεν υπάκουαν σε καμιά λογική σκηνικής παρουσίας. Και τί σημαίνει σκηνική παρουσία; Το αυτονόητο: επικοινωνία με τον άλλο. Που είναι εκεί. Σε εμπιστεύεται. Και αφήνεται σα βρέφος στην αγκαλιά σου. Κι εσύ το διαψεύδεις. Όχι γιατί δεν το αγαπάς. Δεν μπορείς να δείξεις την αγάπη σου γιατί είσαι πληγωμένη. Έβαλα τα κλάμματα, βλέποντας έναν άνθρωπο να μην έχει έλεγχο των εκφραστικών του μέσων. Ή έτσι να δείχνει. Το τελευταίο show της 27χρονης μοναδικής performer σα να ήταν η ύστατη κραυγή ενός ανθρώπου: Έχω ανάγκη φροντίδας. Δεν είμαι μόνο καταναλώσιμο προϊόν. Η αίσθηση που μου δίνει η Amy είναι πως ένιωθε έναν βαρύ χειμώνα μέσα της. Η τελευταία εμφάνιση της Amy Winehouse ήταν ένας σκηνικός λυγμός. Κι ήθελα τόσο πολύ να τη δω στην Αθήνα…

Στην εξόδιο τελετή της σε ένα ταπεινό κοιμητήριο κάπου στο βόρειο Λονδίνο, η Amy δεν έγινε θέαμα. Διαβάζω πως ο τόπος ήταν ένα καλά κρυμμένο μυστικό. Οι δικοί της κράτησαν μακριά τα φώτα των κανιβαλιστικών media. Όλα έγιναν σεμνά και ταπεινά.

Τώρα που την ακούω ξανά εδώ σε αυτό το βίντεο, στο Body and Soul βουρκώνω και πάλι. Για την αντικειμενική της φωνή με τη βαθιά ρίζα στο μέλλον.

Γλυκειά παραίσθηση

Σε προδιαθέτει το κόκκινο βελούδο της κρεβατοκάμαρας. Θα ζήσεις κάτι όμορφο. Κι ας είναι εφιάλτης. Ένας εφιάλτης μπορεί να σε κάνει να γελάσει το χείλι σου. Κι από τρομάρα. Ή μετά από τον φόβο. Γιατί ο συγγραφέας εμπλέκεται κι αυτός στην ιστορία που γράφει για μας. Άραγε, μπορεί να κρατήσει αποστάσεις; Γίνεται συνένοχος ή απλά ηθικολόγος; Αναγνωρίζει μόνο τραγική διάσταση ή αντιλαμβάνεται τα πράγματα στο συναμφότερο, κωμικά και τραγικά μαζί;

Όλοι οι ηθοποιοί παίζουν και τραγουδούν ξαφνιάζοντας ευχάριστα και τους πιο απαιτητικούς θεατές. Το Θέατρο Πορεία με την ώς τώρα διαδρομή του και την καλλιτεχνική του δουλειά αποδεικνύει ότι σέβεται το κοινό του, χωρίς όμως να λαϊκίζει κολακεύοντας ή υποχωρώντας σε γούστα και μαζικές τάσεις.

To έργο του Ευγενίου Λαμπίς (Labiche) περιλαμβάνει 160 έργα και βασίζεται στην παράδοση του βοντβίλ (Vaudeville), σε μια παλιά παράδοση τραγουδιών που πέρασαν στην υπόθεση της κωμωδίας, ώστε τον 19ο αιώνα δημιουργήθηκε ένα καινούργιο είδος, πρόδρομος του μοντέρνου μιούζικαλ. Στα καθ᾽ ημάς ας ειπωθεί γενικά «κωμωδία μετ᾽ ασμάτων». Στις κωμωδίες αυτές τα πάντα ήταν ανακυκλωμένα υλικά. Η υπόθεση είναι απλή, κατανοητή από όλους. Τα τραγούδια βασίζονται σε γνωστές, παλιές μελωδίες. Oι ήρωες είναι άνθρωποι από τις λαϊκές τάξεις. Ο Λαμπίς ανεβάζει στη σκηνή τους αστούς. Και ταυτόχρονα βάζει στο στόχαστρο τις αδυναμίες τους. Αλλά τους αγαπάει. Δεν τους στηλιτεύει για να τους διορθώσει. Είναι αυτό που είναι. Και γελάς με αυτό που είναι. Φυσικά.

Η παράσταση στο Θέατρο Πορεία είναι σα να βλέπεις ταινία του βωβού κινηματογράφου με χρώμα και ήχο. Όχι, όμως, παλαιϊκά… Και με μια μουσική να ωθεί την πλοκή για να εξιχνιαστεί η υπόθεση της οδού Λουρσίν… Ή μήπως οι μουσικοί είναι συνένοχοι στο μυστικό που κρύβεται στην ιστορία και θέλει να μπλέξει και τους θεατές;

Μετά το «Κτήνος στο φεγγάρι» ο Δημήτρης Τάρλοου και η Ταμίλλα Κουλίεβα εμφανίζονται σε δύο ρόλους απαιτήσεων τελείως διαφορετικούς από το ζεύγος των Αρμενίων προσφύγων.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να δείτε την παράσταση. Όσοι έχετε συνηθίσει τη Φριντζήλα σε άλλες δουλειές θα δείτε μια προσέγγιση σε ένα είδος που έχει θεωρηθεί ελαφρό αλλά που έχει διδάξει τους δραματουργούς για το τι σημαίνει καλοφτιαγμένο έργο που απευθύνεται στον πολύ κόσμο. Προορίζεται να κριθεί από την αγορά του θεάματος. Η Φριντζήλα στήνει μια παράσταση καλοκουρδισμένη, ειλικρινά, ευφρόσυνη με τους ηθοποιούς ελεύθερους να αυτοσχεδιάζουν επί σκηνής και βεβαίως να ρισκάρουν ακροβατώντας στον αυτοσχεδιασμό. Ρυθμικοί και αγέρωχοι. Τσαλακωμένοι ή καλοσιδερωμένοι. Πάντως ενθουσιασμένοι, όλοι τους μεταμορφωμένοι μέσα στα κοστούμια του Άγγελου Μέντη. Δημήτρης Τάρλοου (είχε παίξει στην παράσταση του έργου σε σκηνοθεσία του αείμνηστου Τάσου Μπαντή στο Θέατρο Εμπρός), Ταμίλα Κουλίεβα, Ερρίκος Λίτσης, Παναγιώτης Τσεβάς, Μιχάλης Φωτόπουλος, Κώστας Νικολόπουλος. Όλος ο θίασος γίνεται ορχήστρα που σε παρασέρνει με τις μουσικές πολυχρωμίες του Βασίλη Μαντζούκη που παίζονται ζωντανά επί σκηνής. Σε μια χορογραφία που έχει φροντίσει ο ιπτάμενος Αργεντίνος Camilo Bentancor. Η μετάφραση της Νικολέτας Φριντζήλα απίστευτα σύγχρονη!

Είναι μια παράσταση που εξερευνά τον μηχανισμό του θεάτρου, χωρίς να προδίδει το παραμύθι του. Δηλαδή τη μαγεία του! Παράσταση απολαυστική σα μια γλυκειά παραίσθηση. Ιαματική.