Βλέπω τον επίσκοπο Θεσσαλονίκης να φρίττει και να μιλάει για ευπρέπεια, σεμνότητα, για ντυμένους επαίτες που τον πλησιάζουν, αξιοπρεπείς. Καταφθάνει στην πόρτα του σπιτιού το μίασμα και θέλει να προφυλάξει την πόλη. Όλα αυτά σε αντίθεση με το gay parade της Θεσσαλονίκης του Ιουνίου 2013, την ειρηνική λιτανεία χαράς και έκφρασης μιας ταυτότητας: είμαστε αυτό που είμαστε, είναι καλό και μας αρέσει. Ένα πάρτυ δίχως σοβαροφάνεια και με σαφή πολιτική διάσταση, όσο και εάν εμπορευματοποιείται ή δεν συμφωνούμε όλοι για την αισθητική του. Oι ιδιωτικές ζωές των συμμετεχόντων αποκαλύπτονται στο φως, με αυτοσαρκασμό, παιχνιδιάρικα, σατιρικά, αλλά και στρατευμένα, όχι για να προκαλέσουν οργή, αλλά για να διεκδικήσουν χώρο στη δημόσια καθημερινότητα και στην κοινωνική και πολιτική σφαίρα. Και έχουν δικαίωμα να το κάνουν αυτό, εάν ακόμη έχουμε δημοκρατική ελευθερία, όπου μπορείς να δηλώσεις τα προσωπικά σου πιστεύω.
Gay pride, Θεσσαλονίκη 2012
Θα περίμενε κανείς να ακούσει τον σεβασμιώτατο Άνθιμο να μιλάει για αγάπη, όσο και εάν μια γιορτή ανθρώπων (που θεωρεί αμαρτωλούς) του προκαλεί απέχθεια. Όμως, εδώ διακρίνεται μια εξαιρετική ευκαιρία να αντιπαρατεθεί στον δήμαρχο, να βγει στα μαζικά μέσα της επικαιρότητας, να παίξει τον ρόλο του φύλακα της ηθικής τάξης. Το όπλο του είναι η απειλή: οι υπογραφές 19.500 ανθρώπων που δεν «εγγυώνται τί θα γίνει» τάχα στην πόλη εάν θα γίνει η παρέλαση. Και, μάλιστα, ζητἀει ματαίωση των εκδηλώσεων. Όσο και αν μιλάει ο ίδιος στο δελτίο τύπου της μητρόπολης « δὲν θὰ συστήσω ποτὲ συγκρούσεις καὶ τραυματισμοὺς ἐντὸς τῆς κοινωνίας μας», εν τούτοις είναι επιθετικός και απορριπτικός. Και στο τέλος γίνεται γραφικός μιλώντας για καρναβάλια και επιστροφή στη φυσιολογική ζωή.
Και γω όση ώρα άκουγα το κήρυγμα του Ανθίμου, ταυτόχρονα, σκεφτόμουν τη γυμνότητα του Ιησού στον σταυρό. Βασανισμένος από το μαρτύριο, λίγο πριν ξεψυχήσει να συγχωρεί εκείνους που τον δίωξαν και τον καταδίκασαν στον ατιμωτικό θάνατο. Αν η γυμνότης ήταν αδίκημα ο Ιησούς θα απεικονιζόταν πάντοτε ενδεδυμένος ευπρεπώς.
Αναλογίζεται, άραγε, ο μητροπολίτης πόσους πληγώνει που είναι πιστοί και τον σέβονται ως πατέρα, πόσους συνανθρώπους μας παγιδεύει στη μοναξιά ή πόσους μπορεί να απομακρύνει από την Εκκλησία, όταν ο λόγος του φορτίζεται για να γίνει ενοχικός και καταδικαστικός, διακρίνοντας τους ανθρώπους με κριτήριο την ερωτική τους επιθυμία; Για μια επιθυμία που σε βρίσκει εκεί που δεν το περιμένεις προς ένα πλάσμα του ιδίου φύλου και που δεν εξαντλείται στον σεξουαλικό πόθο. Αυτό, δηλαδή, που συμβαίνει στον καθένα μας που ποθεί έναν άλλο, ανεξάρτητα από φύλο. Για κάτι, εν τέλει, που είναι πολύ βαθύτερο και ουσιαστικότερο: η αγάπη για έναν άνθρωπο που ενδεχομένως μπορεί να οδηγήσει και σε σεξουαλική συνεύρεση. Ή για μια αγάπη που δεν θα έχει ποτέ σαρκική επαφή, αλλά θα περιοριστεί στην πνευματική σχέση.
Και τί κάνει στα μάτια μας τον άντρα ή τη γυναίκα; την ετεροφυλοφιλία ή την ομοφυλοφυλία; Τα ρούχα ή το λίκνισμα των γοφών; Όλες αυτές οι κινήσεις και χειρονομίες που λειτουργούν κανονιστικά για την αντρική εικόνα σε αντίθεση, πρωταρχικά, με τη θηλυκότητα και κατ᾽ επέκταση με το κλασικό στερεότυπο του θηλυπρεπή άντρα. Έχει παραδοθεί, άραγε, κάτι από αυτά από τον Θεό; Η αγιοποίηση του ετεροφυλοφιλίας, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, βοηθάει στην κατανόηση του μυστηρίου Θεού; Ή μήπως οι ιδεολογίες που τις λαμβάνουμε ως ιερές μας παρασύρουν σε λαβυρίνθους χωρίς έξοδο; Σήμερα τόσο η ποικιλομορφία των αγαπητικών σχέσεων, όπως και οι σεξουαλικές ταυτότητες πληθαίνουν, όμως αυτό συνιστά εμπόδιο για τη συνάντηση με το Θεῖο και την Τριάδα ή μια πρωτόγνωρη δυνατότητα που μπορεί να απελευθερώσει;
Κουράζομαι να επαναλαμβάνω τα αυτονόητα. Και πόσο τερατώδες είναι να φτιάχνουμε έναν Θεό στα μέτρα μας, στις φοβίες μας και στα άγχη μας. Και αυτόν τον Θεό να τον ερμηνεύουμε ως δήθεν αυθεντίες μιλώντας για δεοντολογίες, καπηλευόμενοι τον ίδιο τον Χριστό. Ένα μόνο θα προσθέσω: οι Άγιος Σέργιος και Βάκχος, οι δύο ρωμαίοι φαντάροι και αχώριστοι φίλοι, που τιμά η ορθόδοξη Εκκλησία μας διαπομπεύθηκαν ντυμένοι με γυναικεία ρούχα από τους βασανιστές τους. Έτσι νόμιζαν ότι τους ταπείνωναν με ένα καρναβάλι, αλλά τα ενδύματα δεν υπήρξαν εμπόδιο για να αντικρίσουν οι μακάριοι τη Βασιλεία του Θεού. Το πνεύμα του Θεού δεν υπόκειται σε περιορισμούς και απαγορεύσεις: όπου θέλει ταξιδεύει και κατοικεί.
Αντιδράσεις κατά του pride στη γειτονική μας Βουλγαρία.
Και κάτι ακόμη: ο τόπος μας χρειάζεται μια άλλη ποιμαντική και έναν άλλο λόγο, στους αντίποδες της ηγεμονικής δύναμης του κάθε κληρικού ή θεολογούντος. Μια φωνή που να ενώνει και όχι να διχάζει, να φέρνει ζωή και όχι κατάθλιψη, δηλαδή θάνατο. Στο τραπέζι του Χριστού είναι καλεσμένοι όλοι. Και αυτός που αντιπροσωπεύει εις τύπον τον Ιησού είναι πατέρας όλων. Αντί να κατασκευάζουμε «επικίνδυνους εχθρούς» με τις ιδέες μας και τα στερεότυπα (βλ. την πρόσφατη απάνθρωπη και φαρμακερή ανακοίνωση από τον Χριστιανικό Ορθόδοξο Φιλανθρωπικό Σύλλογο Φίλων Ιερού Ησυχαστηρίου Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου «Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς»), ας κάνουμε καμιά μετάνοια, ας δείξουμε λίγη ταπείνωση σταυρώνοντας τα χέρια και ας σκεφτούμε πάλι τί σημαίνει αλληλεγγύη, χάρις και έλεος αντί να δηλητηριάζουμε και να στοχεύουμε τους υποτιθέμενους αντιπάλους της παράδοσης. Και τι σημαίνει θεολογία ειλικρινής που μπορούμε να τη συναντούμε στις ζωές μας, πέρα από την υποκρισία, τη διαφύλαξη του καλού ονόματος στην κοινωνία, και μακριά από κανονιστικά σχήματα ερωτισμού.
Σύνδεσμος: http://thessalonikipride.gr/
Ardalion 