Νά, άκουσε μουσική… Blue

«Μάνος Χατζιδάκις-14 χρόνια μετά». Με αυτόν τόν τίτλο τιμήθηκε σε μια λαμπρή συναυλία της Ορχήστρας των χρωμάτων ο μεγάλος μας συνθέτης Μάνος Χατζιδάκις. Την Ορχήστρα είχε ιδρύσει πριν από 18 χρόνια ο συνθέτης.
Την βραδιά άνοιξε ο Μηνάς Αλεξιάδης με το ολοκαίνουργιο σε πρώτη παγκόσμια εκτέλεση Ragtime Concertino για μεγάλη ορχήστρα, που ήταν αφιερωμένο στη μνήμη του Μάνου Χατζιδάκι. Η σύνθεση βασἰστηκε στον μουσικό καμβά του αγαπημένου αφροαμερικάνικου μουσικού είδους ragtime, που προιώνισε τη τζαζ, ήδη από τον 19ο αιώνα. Το πανέμορφο και δυναμικό μαζί Concertino με τις εμβατηριακές αποχρώσεις και τις απότομες χρωματικές εναλλαγές μας ταξίδεψε στις συνοικίες της Νέας Ορλεάνης και στα μπάρ των μαύρων, εκεί όπου οι λευκοί εμπνέονταν νέες συνθέσεις σε μουσικές πρωτόγνωρες.
Ακολούθησε η Συμφωνία Νο 2, του Λέοναρντ Μπέρνσταϊν (σολίστ στο πιάνο ο Χαράλαμπος Αγγελόπουλος) και το πρόγραμμα έκλεισε με τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι Blue έργο 25 για κιθάρα και ορχήστρα.

Το Blue είναι ένα γουέστερν σε σκηνοθεσία Silvio Narizzano και πρωταγωνιστές τους Terence Stamp, Joanna Peter, Karl Malden, Ricardo Montalban. Η μουσική* γράφτηκε το 1968, την περίοδο που ο Χατζιδάκις ζούσε στη Νέα Υόρκη.

Ο Χατζιδάκις λέει για την ταινία και τους ανθρώπους της:

Στο 1968 το Χόλυγουντ ζούσε την επανάσταση των λουλουδιών, με πολλά παραισθησιογόνα, με αρκετή διστακτική ερωτική ελευθερία και με μια εφημερίδα εβδομαδιαία -την Free Press- που την πουλούσαν με φανατισμό εθελοντικά νέοι στα πεζοδρόμια της Σάνσετ Στριπ. Τον ίδιο καιρό η Παραμάουντ, γύριζε ένα φιλόδοξο ποιητικό γουέστερν με σκηνοθέτη ένα Καναδό τον Ναριζάνο, με πρωταγωνιστές έναν Άγγλο τον Τέρενς Στάμπ κι έναν Μεξικανό τον Ρικάρντο Μονταλμπάν και με συνθέτη έναν Έλληνα, εμένα. Τότες ήταν που ξενάγησα και φιλοξένησα στην Παραμάουντ τους Μπη Τζης, ενώ κάτω στην εβραϊκή συνοικία οι H. P. Lovecraft τραγουδούσαν το μεθυσμένο καράβι του Ρεμπώ. Μέσα σ΄ αυτό το μεθυστικό πανηγύρι προσπάθησα να ξεπεράσω σε ομορφιά τον Τέρενς Σταμπ κι έγραψα αυτή τη μουσική του ΒLUE. Δεν έμαθα ποτέ ποιος κέρδισε τις εντυπώσεις, αλλά σαν η ταινία τελείωσε ήρθε η καταστροφή. Ο Ναριζάνο έχασε τον φίλο του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, ο Τέρενς Σταμπ «χάθηκε μέσα στις παραισθήσεις εκείνου του καιρού» κι έχασε χρήματα και εργασίες, του παραγωγού του ΄φυγε η γυναίκα κι εγώ σαν άλλος Οδυσσέας επέστρεψα στην πατρίδα μου λυπημένος που δεν ετόλμησα να εξαφανιστώ ή να χαθώ σ΄ ένα στενό του Λώρελ Κάνυον ή μες στην ομίχλη της Σάντα Μόνικα. (Πηγή: Σείριος)

Χτες, στο Μέγαρο, η μαγική μουσική της Ορχήστρας με σολίστ τον κιθαρίστα Γιώργο Μουλουδάκη κυρίευσε το κοινό, που ξέσπασε ζητώντας κι άλλο. Ο Μουλουδάκης ικανοποίησε το ακροατήριο παίζοντας δύο φορές ακόμη Χατζιδάκι.

Η αίσθηση που μου άφησε η ακρόαση της μουσικής, έτσι αυτόνομη που την άκουσα, είναι ότι όλη η σύνθεση σα να γράφτηκε σαν ένας πρόλογος για το μεγαλειώδες τέλος. Τον θάνατο του Blue. Μια καταπληκτική μελωδία, παραλυτική.

H μελωδία αυτή έγινε τραγούδι, το οποίο απρόσμενα, βρήκα σε βιντεάκι. 1989. Συναυλία που διευθύνει ο Μάνος Χατζιδάκις. Οι στίχοι στο τραγούδι είναι του Άρη Δαβαράκη. Τραγουδάει ο Βασίλης Γισδάκης. Στην κιθάρα η Στέλλα Κυπραίου. Nά, άκουσε μουσική…

 

 

 

*H μουσική του Blue ηχογραφήθηκε με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Λος Αντζελες και σολίστ στην κιθάρα τον Laurido Almeida, και κυκλοφορεί από τον Σείριο.