Χαιρετίσματα από τη Σκύρο

Είμαι στη Σκύρο την τελευταία βδομάδα. Για ξεκούραση και διακοπή από τους ρυθμούς της πόλης. Σε ένα μικρό δωμάτιο που βρήκα την τελευταία στιγμή.

Η Σκύρος φέτος ξεχείλισε από κόσμο. Λίγο η  διαφήμιση, κάτι η αναζήτηση τόπων λιγότερων τουριστικών έφερε πλήθη στο νησί, ώστε να είναι κλεισμένα τα δωμάτια από καιρό. Τώρα που τελειώνει και ο Αύγουστος ο κόσμος αραιώνει. Λίγο μετά της Παναγίας ήρθε προσκεκλημένος κι ο Νικολόπουλος. Μία πολιτιστική πρόταση του Δήμου. Πάντως, αυτά τα βραδινά το χωριό περπατιέται ευκολότερα, και η βουή του πλήθους είναι πιο αδύναμη. Ακόμη και στην κεντρική πλατεία όλα μοιάζουν πιο ήρεμα.

Στη Σκύρο σε ξαφνιάζει ευχάριστα η αρχιτεκτονική του οικισμού που αγκαλιάζει τον βράχο με τον Άγιο Γεώργιο να δεσπόζει στην κορυφή. Από κοντά, είναι εμφανή τα σημάδια των επεμβάσεων στην όψη πολλών σπιτιών που έχουν μείνει γνωστά για την οικονομία της διευθέτησης των εσωτερικών χώρων.

Η πρόσβαση στα διάφορα σημεία του νησιού είναι πανεύκολη λόγω του καλού και άνετου δικτύου, χωρίς τις κουραστικές και επικίνδυνες στροφές ή φοβερούς γκρεμούς.

Ο αέρας δεν επιτρέπει την απόλαυση της θάλασσας. Οι παραλίες που βλέπουν στο Αιγαίο είναι όμορφες αλλά τα κύματα σε κάνουν να διστάζεις να μπεις. Η πιο μεγάλη παραλία είναι αυτή κάτω από τον βράχο της Σκύρου, στα μαγαζιά. Είναι εκτεταμένη, έχει και κάποιες ξαπλώστρες (3 ευρώ κόστος). Χωράει τους πάντες: αλλοδαπούς τουρίστες ηλιοκαμένους, μπαμπάδες να βιντεοσκοπούν τα παιδάκια τους ενώ κολυμπούν, ερωτευμένους και έφηβους που ανακαλύπτουν το κορμί τους παίζοντας στα νερά. Ο Μώλος και τα Γυρίσματα, που είναι η φυσική συνέχεια της παραλίας είναι αμμώδης αλλά η θάλασσα κι εδώ είναι αγριεμένη. Πάντως, μπορείς να κολυμπήσεις.

Τα Γυρίσματα είναι μια πολύ μεγάλη παραλία και στην περιοχή είναι συγκεντρωμένες οι περισσότερες τουριστικές μονάδες της Σκύρου. Λίγα δωμάτια έχουν θέα στη θάλασσα, που απέχει λίγα μέτρα από τον οικισμό.

Οι πιο απάνεμες ακρογιαλιές είναι στη δυτική μεριά του νησιού. Ο Άγιος Φωκάς είναι μια πανέμορφη παραλία με πληγωμένο τοπίο από πρόσφατη φωτιά, αλλά με υπέροχα γαλήνια νερά. Βέβαια, το εστιατόριο που βρίσκεται εκεί, διαθέτει κοτέτσι πάνω ακριβώς στην παραλία, και το κοπάδι των πτηνών καραδοκεί να φύγει ο κόσμος για να βοσκήσει στην άμμο…

Η Κυρά Παναγιά είναι όμορφη αλλά πήζει στον κόσμο και τα κουβαδάκια…

Η παραλία του Πεύκου είναι κι αυτή απάνεμη με νερό κρύσταλο, αλλά με μπόλικο φύκι. Πάντως με βοριά είναι ιδανική. Η παραλία της Καλαμίτσας που φάνηκε λίγο ελώδης… εννοώ ότι έχει μια άμμο που βουλιάζεις…

Η πανέμορφη παραλία του Αγίου Πέτρου κατοικείται από περιστασιακούς σκηνίτες. Εδώ δεν θα βρεις μαμάδες να μαθαίνουν στα μικρά τους πώς να επιπλέουν. Η ησυχία και η ηρεμία του τοπίου σε μαγνητίζουν από την πρώτη στιγμή.

Η ωραιότερη παραλία, από όσες είδα (κι είδα τις περισσότερες) είναι του Αγίου Πέτρου. Υπέροχο φυσικό τοπίο, πουρνάρια και πεύκα, ψιλό χαλίκι. Δυστυχώς κι εδώ επειδή ο βοριάς πιάνει την παραλία δεν μπορείς να χαρείς το νερό όταν έχει αέρα.

Το Παλαμάρι, δίπλα ακριβώς στον προϊστορικό οικισμό, είναι μια ακόμη ακρογιαλιά, πανέμορφη ως τοπίο αλλά η θάλασσα είναι αφιλόξενη λόγω των πλακών που δεν σου επιτρέπουν να κολυμπήσεις άφοβα.

Το εκκλησάκι του Αγίου Φωκά σώθηκε από μια καταστροφική πυρκαϊά που έκαψε το δάσος ολοκληρωτικά στην περιοχή.

Στη Σκύρο παντού διαφημίζεται η αστακομακαρονάδα. Δεν τη δοκίμασα γιατί διάβαζα τιμές που θεωρώ πολύ υψηλές για το είδος του φαγητού. Στο χωριό, η καλύτερη ταβέρνα για φαγητό, όχι μόνο κατά πληροφορίες αλλά και από προσωπική εμπειρία είναι του Μαργέτη. Άψογο σερβίρισμα, γεύσεις καθαρές και πλούσιες μερίδες. Κρασί κοκκινέλι εξαίρετο. Στα Μαγαζιά γνωστή ταβέρνα με απογοήτευσε. Αντίθετα, η ταβέρνα του Στέφανου έχει πεντανόστιμο φαγητό σε πολύ λογικές τιμές. Κατά τα άλλα στο χωριό θα βρεις σουβλατζίδικα, ορισμένες πιτσαρίες, και καφενεία που σερβίρουν φαγάκι. Πάντως το νοστιμότερο καθαρότερο και πιο φτηνό φαγητό είναι στο Πέρασμα, στη διασταύρωση του δρόμου προς αεροδρόμιο και Ατσίτσα: άνθρωποι ευγενέστατοι που προσφέρουν κατσικάκι τραγανό, λαδόπιτα τέλεια με ξινοτύρι μπόλικο και χωριάτικη μόλις με 3, 80 ευρώ. Σπεσιαλιτέ που θα βρεις σχεδόν παντού στο νησί είναι το κατσικάκι (εδώ τα κατσίκια ζουν ελεύθερα), λεμονάτο ή κοκκινιστό. Αξίζει πολύ, και ξέρουν να το μαγειρεύουν. Γενικά οι τιμές είναι στη λογική της Αθήνας. Τρως και πίνεις κανονικά με 15-20 ευρώ.

Το αρχαιολογικό μουσείο στη μία αίθουσα περιέχει εκθέματα από διάφορα σημεία του νησιού, και στη δεύτερη ευρήματα από τις πρόσφατες ανασκαφές στο Παλαμάρι. Στην τρίτη αίθουσα υπάρχει αναπαράσταση ενός σκυριανού σπιτιού. Πού κολλάει θα μου πήτε. Ε, η αθάνατη Ελλάδα με τις αντιφάσεις της. Εδώ πρόκειται, από όσο θυμάμαι για μια δωρεά που είχε γίνει. Και θυσιάστηκε η μία αίθουσα για να στηθούν τα κομμάτια των ευεργετών. Έτσι, με έναν μαγικό τρόπο συνδέεται η προϊστορία με την κλασική Σκύρο και στη συνέχεια με τα κεντήματα, τα σκαμνάκια και τις παραδοσιακές φορεσιές.

Το Μουσείο Φαλτάιτς είναι το αρχοντικό σπίτι του ιδρυτή του Μάνου Φαλτάιτς, ζωγράφου. Πρόκειται για συλλογές παλαιών αντικειμένων, εγγράφων, επίπλων, έργων τέχνης του ιδιοκτήτη, του πατέρα του Κωνσταντίνου και δωρητών. Λίγο πολύ όλα έχουν εκτεθεί χωρίς μέθοδο, προφανώς μέσα από προσωπικά και συναισθηματικά κριτήρια, με αποτέλεσμα να βλέπεις πάρα πολλά και να σου μένουν λίγα, ενώ παντού δεσπόζουν τα ζωγραφικά έργα του Μάνου Φαλτάιτς. Επιπλέον διαβάζοντας τις σκέψεις και τη βιοθεωρία του πατέρα Φαλτάιτς περί ομαδισμού σε γλώσσα καθαρευουσιάνικη, ένιωσα ένα άρωμα μυστικισμού απονεκρωμένου να αποπνέει ο λαβυρινθώδης χώρος.

Η βόλτα στο χωριό αξίζει τον κόπο αφού βλέπεις από κοντά ορισμένα από τα παλιά σκυριανά σπιτάκια και αντιλαμβάνεσαι τη χωροταξία του οικισμού που έπρεπε να είναι προστατευμένος και από τους αέρηδες του Αιγαίου και από τους πειρατές. Εκεί θα ανακαλύψεις τις εκκλησιές αλλά δεν θα μπορέσεις να περάσεις στο κάστρο και στον Άγιο Γεώργιο, το μετόχι της Μεγίστης Λαύρας, γιατί έχουν τραυματιστεί από τον σεισμό και απαγορεύεται η είσοδος.

Εχτές το βράδυ από το χωριό, τη Σκύρο, κατηφορίζοντας από τον βράχο που είναι κτισμένος ο οικισμός οι φωτιές πρόβαλλαν στην κορυφογραμμή της περιοχής Ασπούς. Χτες το μεσημέρι πρωτοείδα τη φωτιά να θεριεύει ανεμπόδιστη, να τη σπρώχνει ο βοριάς σε όλο και περισσότερα δέντρα, στο σημείο που κόβεται η Σκύρος στα δύο, πιο πάνω από τη Λιναριά, το λιμάνι του νησιού. Σήμερα αεροπλάνα πυροσβεστικά πετούσαν διαρκώς πάνω από το νησί. Η φωτιά πρέπει να έχει σβήσει, αλλά βλέπω στην Αθήνα γίνεται κόλαση. Σήμερα, Τρίτη 25 Αυγούστου, που συμπληρώνω αυτό το σημείωμα, είδα ότι η φωτιά έκαψε μια πλαγιά στην περιοχή Ασπούς, καθώς και ένα μεγάλο κομμάτι γης που φθάνει ως τα πρώτα σπίτια της Λιναριάς! Αγριεύτηκα. Το περίεργο είναι ότι δεν είδα συνέχεια της φωτιάς, πράγμα που σημαίνει ότι μάλλον υπήρξαν δύο εστίες.

Τελικά, τι αξίζει εδώ; Νομίζω η ησυχία και η απλότητα. Για όποιον δεν θέλει ξέφρενο κλάμπινγκ, αλλά ηρεμία, εδώ θα βρει πολλές γωνιές να παρηγορηθεί και να χαλαρώσει. Το νησί δεν με κατέκτησε, όπως η Αμοργός για παράδειγμα ή η Χάλκη. Ίσως πρέπει να το ανακαλύψω. Ίσως παραείμαι απαιτητικός και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι δεν υπερασπίζονται σε όλους τους τόπους την ομορφιά.

Χαιρετίσματα από τη Σκύρο. Και τα λέμε σύντομα!