Κατέβηκα για μια βόλτα στην Αθήνα. Με τη μητέρα. Να πάρει μυρουδιά από τη γιορταστική Αθήνα, όπως της υποσχέθηκα, την τελευταία μέρα του χρόνου. Γύρω στις 12 το μεσημέρι είχε παγωνιά, αλλά ο κόσμος ήταν μπόλικος στην Ερμού. Περπατάρηδες όλοι, χαζεύοντας σε βιτρίνες και σε πλανόδιους μικροπωλητές. Μπάντες παίζουν τα κάλαντα, μικρά ρομά εξωθούνται από τη μητέρα τους να επαιτήσουν, η λατέρνα σήμερα ακούγεται κουρδισμένη. Τα μαγαζιά, όμως, άδεια. Αγοράσαμε ένα ζευγάρι μποτάκια κοντά στο Σύνταγμα. Οι υπάλληλοι μόνο που δεν μας φίλησαν τα πόδια από την ικανοποίηση. Κατεβήκαμε στο μετρό. Ο κόσμος αγέλαστος με σφιγμένα χείλη κι ανέκφραστα μάτια.
Είχα δει την πλατεία Συντάγματος νύχτα και με είχε κερδίσει το ολόλευκο φωτεινό καράβι. Τώρα τη μέρα η εικόνα είναι τριτοκοσμική: ένας Άγιος Βασίλης με ήρωες του Ντίσνεϋ προσπαθούν να ψαρέψουν μικρά για να φωτογραφηθούν, ανάμεσα στους λιγοστούς επισκέπτες. Περπατήσαμε ώς την Κλαυθμώνος. Περνώντας μπροστά από το καμμένο Αττικόν με τα ερείπια ορατά από παντού μέ ᾽πιασε το στομάχι μου. Και πάλι ο κόσμος ελάχιστος στο υποτιθέμενο χωριό των Χριστουγέννων στην πλατεία που γέμιζε το βράδυ με αστέγους. Ένα καρουσέλ με λίγα παιδάκια και ολόγυρα μικρομάγαζα με λουκουμάδες, τυριά και κοσμήματα, μερικές βάρκες και ένα βαγόνι σκοποβολής λούνα παρκ. Το μόνο που θύμιζε τις μέρες ήταν μια φάτνη. Γουστόζικη κατά τη μάνα μου. Τα άλλα παρέπεμπαν σε πανηγύρι τοπικών προϊόντων μίζερης επαρχίας. Η μεγαλύτερη απογοήτευση είναι η ίδια η πλατεία Ομονοίας. Ένα τεράστιο φωτεινό ΑΘΗΝΑ, ορατό τη νύχτα, αντί άλλου εορταστικού στολισμού δεσπόζει στην καρδιά της Ελλάδας, ειρωνικά, για να θυμίσει σε όσους έχουν ξεχάσει πού βρίσκονται ή να υπερτονίσει τον ευτελισμό της χιλιοτραγουδισμένης στο δακτυλίδι της γης διαμαντόπετρας. Σε όλη τη διαδρομή αναζητούσα να βρω κάτι να μας κάνει να χαμογελάσουμε και να είναι ετοιμασμένο για αυτές τις μέρες. Τίποτα. Η μόνη παρηγοριά και ελπίδα: τα χαρούμενα πρόσωπα των νέων παιδιών, των εφήβων μουσικών που έπαιζαν στην Καπνικαρέα κάλαντα ηπειρώτικα με το γλυκόλαλο κλαρίνο να μαγεύει την ακοή μας και πιο κάτω το υπέροχο κανονάκι μιας άλλης κομπανίας να σκορπάει στον αέρα παραμυθία.
Καλή χρονιά να έχουμε! Με προκλήσεις που θα μας κάνουν δημιουργικούς και καλύτερους!
Ardalion 